ای صورت پهلو به تبدل زده! ای رنگ
من با تو به دل یکدله کردن، تو به نیرنگ 

 گر شور به دریا زدنت نیست از این پس
بیهوده نکوبم سر سودازده بر سنگ 

 با من سر پیمانت اگر نیست نیایم
چون سایه به دنبال تو فرسنگ به فرسنگ 

 من رستم و سهراب تو! این جنگ چه جنگی است
گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ 

 یک روز دو دلباخته بودیم من و تو!
اکنون تو ز من دل‌زده‌ای! من ز تو دلتنگ 

و

 از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم  

 خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم  

 سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست  

 صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم  

 تا نگویی اشک های شمع ازکم طاقتی است  

 در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم    

 چون شکست آینه، حیرت صد برابر می شود  

 بی سبب خود را شکستم تا بیننم کیستم  

 زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست  

 کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم