هنگامى که اسکندر، نشانه هاى مرگ را در خود دید، وصیتهائى کرد که ما در اینجا به ذکر چند نمونه از آنها مى پردازیم :
نخستین توصیه او این بود وقتى جنازه اش را در میان تابوت مى گذارند، دستش را از تابوت بیرون بیاورند، تا مردم بدانند که اسکندر از این دنیا با دست خالى رفت و چیزى از متاع دنیا را با خود نبرد چنانکه در اشعار شعرا آمده است :
| شنیدم در وصایاى سکندر |
| که گفتى با ارسطوى هنرور |
| که از روز زمین چون دیده بستم |
| برون آرید از تابوت ، دستم |
| که تا بینند مغروران سرمست |
| که از دنیا برون رفتم تهیدست |
