از کجا آغاز کنم این آغاز بی سرانجام را ، از کجا بنویسم تا قطره های سرازیر اشکم جاده ای غیر از گونه های غربت زده ام برای جاری شدن پیدا کند ، از کجا آغاز کنم تا وصله های بغضم این بار از هم گشوده نشوند و این بار چند روزی را در تلاطم لحظه های ناب انتظار به گفتگو با موعودش بنشیند . از چه بنویسم تا این بار قلمم رنگ و بوی خط آخر نوشتن را تجربه کند .
آرام آرام صدای پای آشنایی از آسمانها تلنگری به هوش و حواسم می زند و او را بیدار می کند . چشمان بسته ام را می گشایم تا تماشاگر رویایی باشند که سالهاست انگیزه ی زیستنم در این دنیای بی مهر و بی پروانه است . پروانه هایی که چندی است لذت با گل بودن را از دست داده اند و در حسرت ثانیه ای گفتگو با معشوقشان مانده اند . کاش جاده ی انتظار تابلویی برای نشان دادن پایان عمر انتظار و پایان مسیر داشت . هر روز شاپرک های قاصد پیام های یار را با اشتیاق به دامان پزیشان زمین می آورند ؛ اما زمین ظرفیت پذیرش حق و بار سنگین انسان شدن را هنوز ندارد .
نغمه های سرخ همه روزه با ندای عاشقانه نجوا می کنند که بیا و شب تاریک سحر کن و سکوت باد را مزین به هجاهای پر مهر موعودانه ی خود کن و دلیرانه نهال های محبوب خویش را با عشق و سرور پرورش ده و غوغایی در جهان به پا دار تا ظالمان عالمین بر خویش بمانند و خود چنگال های استبداد را در گلوی خود فرو برند و خود خویش را هلاک کنند .
قطعه گم شده ای از پــــــر پرواز کــــم است ...
یازده بار شمــردیم و یکـــی باز کــــم اســت ...
این همه آب که جاریست نه اقیانوس است ....
عرق شرم زمین است که سرباز کم است ....