انتظار فرج، فلسفه مقاومت است، نه عامل تسلیم.
«غیبت»، دورانِ «انتظار» جوشش دوباره غدیر عاشورایى در نینواى تاریخ است؛ در بسترى از فراتِ ظهور و علقمه نور!
«عصر ظهور»، رجعتِ دوباره بعثت در حرا، و امامت در غدیر است.
منتظران واقعى، سلاح بر دوشانِ شهادت طلب اند، که «استقامت»، مدال و نشانشان است و «ایمان»، رهتوشه حرکتشان و «توکّل»، تکیه گاه همیشگى شان.
منتظران، چشم به راه سپیده تاریخ اند. با «بصیرت» و «جهاد»، ظلمتِ شب ظلم را مى شکافند و رها از تعلّقات، خود را براى «شهادت» در رکابِ مولا، آماده ساخته اند.
انتظار، درختى است که جز «اقدام» و «اصلاح»، میوه اى نمى دهد.