در ابتدا، رنگهای پرچم ايران زرد و سرخ و بنفش بود، بدون آنکه نشانه ای ویژه روی آن وجود داشته باشد. درفش کاویان صرفا افسانه نبود و - به استناد تاريخ - هخامنشیان و ساسانيان پرچم ملی و نظامی ايران را «درفش کاویان» می گفتند؛ اما غیر از آن نماد «عقاب زرين» نیز در روزگار هخامنشيان نشان ايران بود و در جلو لشكريان شاهينی بال گشوده، در سر نيزه ای بلند و بر افراشته، بر همه نمودار بود.
پس از سپری شدن سلسله هخامنشيان و دست يافتن «اسكندر» به ايران، عقاب - نشان اقتدار ايرانيان - رفته رفته در اروپا رواج يافت. اسكندر آن را نقش سكه پادشاهیش قرار داد و به عنوان نشان فرمانروايی خويش برگزيد. پس از او، سرداران و جانشينانش هر يك همين علامت را در قلمرو خود رواج دادند.
بدین ترتیب، عقاب زرین ایرانی از مصر تا رم پرواز کرد. پس از پايان آن روزگاران و سرآمدن دوران رم و بيزانس، در بسياری از كشورهای اروپا چون روسيه و آلمان و اتريش و لهستان و ...، عقاب نقش علم آن سرزمين ها شد.
در زمان ساسانیان، درفش کاویان پرچم ملی ایرانیان بود.به روايت بیشتر کتب تاريخی، درفش کاويان زمان ساسانيان از پوست شير يا پلنگ ساخته شد، بدون آنکه نقش خاصی روی آن باشد. هر پادشاهی که به قدرت می رسيد تعدادی جواهر بر آن می افزود. به هنگام فتح ایران به دست مسلمانان، در جنگی که در اطراف شهر نهاوند در گرفت؛ درفش کاويان به غنیمت گرفته شد و چون آن را نزد «عمر بن خطاب» بردند، وی از بسياری گوهرها و جواهراتی که به درفش آويخته شده بود دچار شگفتی گردید؛ و به استناد نوشته «فضل الله حسينی قزوينی»، در کتاب «المعجم»: سپس ... بفرمود تا آن گوهرها را برداشتند و آن پوست را سوزانيدند.
بعد از این حادثه، ايرانيان تا دويست سال هيچ درفش يا پرچمی نداشتند و تنها «ابومسلم خراسانی» و «بابک خرمدين» دارای پرچم بودند. ابومسلم پرچمی يکسره سياه رنگ داشت و بابک پرچمی سرخ رنگ؛ به همين سبب بود که طرفداران اين دو را «سياه جامگان» و «سرخ جامگان» می خواندند.
 نخستين تصوير روی پرچم ايران: 
 در سال  355 ه ش (= 976 م) که غزنويان با شکست دادن سامانيان زمام امور را در دست گرفتند، «سلطان محمود غزنوی» برای نخستين بار دستور داد که نقش ماه را روی پرچم خود (که رنگ زمينه آن يکسره سياه بود) زردوزی کنند. سپس در سال 410 ه ش (= 1031 م)، سلطان «مسعود غزنوی» به انگيزه دلبستگی به شکار شير دستور داد که نقش و نگار شير جایگزین ماه شود و از آن پس تصوير شير روی پرچم ايران نقش بست.
با این همه، نقش خورشيد برای اولين بار در زمان خوارزمشاهيان يا سلجوقيان - بعد از اينکه روی سکه ها زده شد -  روی پرچم نيز نقش بست؛ و بدين گونه پرچم شير و خورشيد شکل گرفت. نظر همه مورخان در اين باور مشترک است که شير در فرهنگ کهن ايران باستان نماد شجاعت و دلاوری و قدرت بوده و هست. از نقوشی که ايلات در قاليچه ها می بافند می توان به زنده بودن اين باور در ميان ايرانيان پی برد.
ادامه دارد... .