دوستان عزیز به دلیل زیاد و جالب بودن این مطلب اون رو واستون قسمت بندی می کنم.

تاریخچۀ ساختمان اهرام و بخصوص هرم بزرگ،داستانی دلپذیر و سرشار از شگفتیهاست و این داستان مشحورترازآن است که بتوان در یک نوبت به تفضیل آن پرداخت، بنابراین آنچه در ادامۀ این عنوان فراهم خواهد آمد تنها نکات برجسته ای ازاین افسانه حیرت انگیزرا روشن می سازد،درحالیکه تنها سی هرم بزرگ و کوچک در مصر و بسیاری دیگر نیز در سایر نقاط جهان ازجمله جنوب آفریقا، چین، کوههای هیمالیا، سیبری،مکزیکو،آمریکای مرکزی، فرانسه،انگلستان و ایالات متحدۀ آمریکا وجود دارند،دلیل بیشترین توجه دانشمندان، معماران، مهندسان و ریاضی دانان به هرم خئوپس اینست که از نظر رعایت اصول ریاضی و هندسی واجد آنچنان خصوصیاتی است که در دیگر هرمها نظیر آن مشاهده نمیشود. براساس نظر محققان شش هرم دیگر که قبل از هرم بزرگ ساخته شده از نظر عظمت، کمال هندسی و محاسبات ریاضی در سطحی پایینتر قرار دارند و در بیست و سه هرم دیگر که پس از آن ساخته شده اند از دقت و ظرافت کار به نحو محسوسی کاسته شده است.

هرم بزرگ در شانزده کیلومتری غرب قاهره در زمین مسطحی به وسعت 6/2 کیلومتر مربع از دشت "جیزه" مشرف به نخلستان دره نیل بنا گردیده و سطح زیر بنای آن که اندکی بیش از سیزده جریب را میپوشاند با دقتی معادل چند میلیمتر اختلاف تسطیح شده است.برای ساختمان این هرم دو میلیون و ششصدهزار قطعه سنگ های ساختمانی تراشیده شده از گرانیت و سنگ مرمر با وزنهائی از 2 تا 70 تن با دقتی بیمانند در حدود جزئی از میلیمتر چیده شده تا بنائی به ارتفاع یکصد و چهل متر پدید آمده است.

در جوار هرم بزرگ دو هرم دیگر وجود دارد که یکی متعلق به کفرن جانشین خئوپس و دیگری به مایکونیوس جانشین کفرن منسوبست.این اهرام به انضمام شش هرم دیگر که ظاهراً برای زنها و دختران خئوپس اختصاص داده شده اند مجتمع اهرام جزیره را تشکیل میدهند.در روزگاران پیش هرم بزرگ به منظور زیبائی و استحکام بیشتر با لایه ای از سنگ مرمر صیقلی پوشش یافته بود تا آنکه در سیزده قرن پیش از میلاد بر اثر تکانهای زلزله قسمتهائی از این سنگهای محافظ فرو ر یخته و در خلال نسلهای بعد تمامی سنگهای پوشش که ضخامت آنها به دونیم متر و مساحت کل آنها بالغ بر بیست و دومتر جریب بوده است بتدریج کنده شده و به مصرف بناهائی در شهر قاهره رسیده است.

هرم بزرگ تا قرنها پس از خاتمه ساختمان آن،دست نخورده،مسدود و غیر مکشوف باقی ماند و هر گونه اطلاع و خاطره ای از محل مدخل این هرم با سپری شدن روزگاران دراز در مدفن تاریخ ناپدید گردید تا آنکه در سال 820 پس از میلاد عبدالله المأمون فرزند هارون الرشید به انگیزه دسترسی به گنجها و مدارک تاریخی گرانبها که تصور میرفت در درون این بنای عظیم ذخیره شده است با استفاده از گروهی مهندسان،معماران و کارگران روزهای متوالی بدنبال یافتن راه و روزنه ای بر روی سنگهای مسطح هرم بدون کوچکترین نتیجه صرف وقت نمود.خلیفه جوان دستور دادتا با مشعل های مخصوص سنگها را داغ و افروخته کنند و سپس با ریختن سرکه سرد در آنها ایجاد شکاف نمایند و به این ترتیب بود که توانست با حفر یک تونل سی متری به راهرو باریکی به عرض و ارتفاع در حدود یکمتر در اندرون هرم راه یابد.

این راهرو با شیب تندی به سمت پایین سرازیر میشد و مهندسان پس از تلاش فراوان توانستند از طریق این تونل به مدخل مخفی هرم که در ارتفاع پانزده متری از پایه آن قرار داشت دسترسی یابند.ولی در هر جهت که پیش رفتند جز مشتی خاک و سنگ چیزی دیده نشد.

با مشاهده این وضع المأمون و افراد هیئت ،کار حفاری را نقطه دیگری از درون یک قطعه سنگ مرمر که بریدن آن آسانترمینمود آغاز کردند و پس از گذشت روزها و ادامه کار سختی ناپذیر،یک تونل باریک که سقفی بسیار کوتاه داشت بر روی آنان گشوده شد.گروه کارگران در حالیکه روی زانوهای خود می خزیدند در حدود پنجاه متر در طول این مسیر بالا رفتند و سرانجام به یک اطاقک خالی،با سقف شیروانی شکل به مساحت 7/1 متر مربع رسیدند و از آنجائیکه اعراب در آن زمان،زنان خود را در درون مقبره هائی که سرپوش شیروانی شکل داشت دفن میکردند این محل بنام اطاق "ملکه" نام گذاری شد.دراین محفظه یا مقبره چیزی جز یک حفره تو خالی طاقچه مانند یافت نشد.در نتیجه کارگران یکبار دیگر در بازگشت از مسیر خود در حالیکه مشعلها را متوجه سقف تونل کرده بودند به حفره خالی دیگری برخوردند و با صعود از این مجرای باریک به دالانی با سقف بلند به ارتفاع 6/8 و طول 48 متر برخوردند،انتهای این دالان یا راهرو به محل مسطحی منتهی گردید که بمنزله آستانه و مدخلی به اطاق دیگر بود.و از این محل،با عبور از تونل دیگری،وارد سالن بزرگی با دیوار و سقفی از سنگ خارا شدند که عرض و طول آن 20/10 در 60/5 متر ارتفاع آن7/5 متر بود و بنام سالن بزرگ یا سالن فرعون نامگذاری شد.با اینکه در این نقطه کارگران عرب دیوانه وار در جستجوی گنجینه مورد انتظار بودند،اما تنها چیزی که یافته شد،تابوتی خالی از سنگ خارای قهواه ای رنگ بسیار صیقلی بود.