دعا کردم که قسمت گردد آیم برمزار تو
دوباره جان بگیرم جان دهم اندر کنار تو
چهل روزی که رفته ازوداعم با تنت جانا
چهل سالست بر این خواهر بی غمگسار تو
خوشا آن روزهایی که تو بودی درکنارمن
دلم آرام میشد با نظر بر گلعذار تو
تنت را بی کفن، عریان به خاک وخون رها کردم
اسیری رفته ام با دشمن بی اعتبار تو
چهل شب تا سحر با یاد تو خون گریه می کردم
ز روی نی همی دلداریم بوده ست کار تو
دلم خون است از شام بلا،بی حرمتی هایش
ز ضرب خیزرانی که در آنجا شد نثار تو
برادر آمدم اما خجالت می کشد زینب
به خاک شام جامانده سه ساله یادگار تو
دعا کن ای برادر عمر من اینجا بسر آید
دگر طاقت ندارم زندگی بی سایه سار تو
شعر:اسماعیل تقوایی
ای برادر کاروانت کربلا آورده ام
خسته دلهایی همه غرق عزا آورده ام
بعد چل روزی فراقم با تو ای آرام جان
پیکری رنجور جور اشقیا آورده ام
پیکرت بی سر به زیر خاک گرم کربلاست
آن سری را که شد از پیکر جدا آورده ام
دردها دارم به دل، هم زخمها بر پیکرم
بر مزارت جان وتن بهر شفا آورده ام
هجر نو تنها نبوده خواهرت را جانگداز
کاروانی را به مهرت مبتلا آورده ام
غصه ها دارم زسختی اسارت یا حسین
قصه ها از سختی شام بلا آورده ام
گر شود جانا سراغ دخترت از من مگیر
سر بزیرم پاسخت شرم وحیا آورده ام
بس بود بر من فراق تو عزیز فاطمه(س)
از برای مرگ خود دست دعا آورده ام
شعر:اسماعیل تقوایی
من دختری از نسل پاک مصطفایم
هستم رقیه دختر خون خدایم
از روز عاشورا دگر بابا ندیدم
چون عمه بر هجر عزیرم مبتلایم
من در مدینه دختری محبوب بودم
اینک ولی با رنج وغمها آشنایم
خوابم همیشه بود بر زانوی بابا
حالا بود سنگ بیابان تکیه گاهم
آغوش اکبر یا عمو آرامشی داشت
چندی بود در حسرت آن لحظه هایم
یادش بخیر آن خانه ی ما در مدینه
در شام اینک ساکن ویرانه هایم
از کوفه تا اینجا اسیری سخت بگذشت
در آرزوی مرگ در شام بلایم
ای وای از جور زمان با عمه زینب
آغوش گرمش کم نموده رنجهایم
هردم بیاید بر لبم امن یجیبی
مضطر به شامم، این بود ذکر دعایم
بشنیده بودم جانگدازی یتیمی
بشنیده ها را دیده از روز بلایم
ای کاش پیش از مرگ،بابا راببینم
مشتاق دیدار رخ آن مه لقایم
در خواب دیدم آمده بابا کنارم
رویای من باشد دلیل اشکهایم
بس گریه کردم از سوی قصریزیدی
راس پدر آورده شد اینجا برایم
درد دلم را با پدر آغاز کردم
با او بگفتم قصه های غصه هایم
از بعد دیدارش ندارم آرزویی
خواهم که جانم را فدای او نمایم
شاعر : اسماعیل تقوایی
گیسوانم فرش زیر پای بابا می کنم
بهر استقبال از او خود را مهیا می کنم
گر کند لطف وگذارد پای در ویرانه ام
سر به گوشش می نهم تا صبح نجوا می کنم
می نشینم روبرویش خیره تا صبح سحر
قامت زیبای بابا را تماشا می کنم
سخت بگذشته ست بی او روزگار دخترش
سر بزانویش نهاده درد دلها می کنم
گرچه در آغوش عمه بوی او حس میشود
لیک آغوش پر از مهرش تقاضا می کنم
او مسیحای منست واز برای مرهمش
زخمهای پیکرم بهرش هویدا می کنم
گر بیاید ناله وزاری به پایان می رسد
بازهم گلخنده را بر لب شکوفا می کنم
گویمش بابا کجا بودی اسیری رفته ام
روزها باشد که با غمها مدارا می کنم
عمه ام زینب بلاکش بوده در این قافله
آه او با ناله ام همواره سودا می کنم
چون بود دنیای من بابا،زبعد دیدنش
آرزویی نیست دیگر، ترک دنیا می کنم
شعر:اسماعیل تقوایی
