فکند سیب ز نخدان او به چاه مرا    بکشت غمزه‌ی آن شوخ بی‌گناه مرا

 کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا    غلام هندوی خالش شدم ندانستم

 ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا    دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی

 هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا    هزار بار فتادم به دام دیده و دل

 ز خاک گور اگر بردمد گیاه مرا    ز مهر او نتوانم که روی برتابم

 اگر به چشم عنایت کند نگاه مرا    به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده

عبید از کرم یار بر مدار امید که لطف شامل او بس امیدگاه مرا