کسری بودجه
کسری بودجه
محصول ساختار بیمار اقتصاد ایران است که بطور خاص در دولت موسوی و هاشمی پایه‌گذاری
شد. ایجاد گسترده شرکتهای دولتی، استخدام وسیع دولتی و عدم بسترسازی برای اداره
مخارج بر اساس مالیات در طی ادوار گذشته باعث شده تا اقتصاد ایران یک اقتصاد دولتی
همراه با وابستگی شدید به درآمدهای نفتی باشد.
در دولت موسوی بیش از 50% بودجه
دولت با کسری مواجه شد و نرخ رشد کسری بودجه در سال 65 به 120% رسید. این نرخ در
دولت هاشمی افزایش یافت و در سال 70 به 170% افزایش یافت. دولت هاشمی برای پوشاندن
کسری بودجه خود استقراض خارجی کرد و موجب شد تا در سال 74 نرخ رشد پایه پولی به 44%
و نرخ رشد حجم نقدینگی به 38% برسد.
رکورد نرخ رشد کسری بودجه مربوط به سال 81
در دولت خاتمی است. در این سال مقدار کسری بودجه به بیش از 20 برابر سال قبلش رسید.
دولت خاتمی با استفاده از تعیین نرخ ارز تلاش کرد تا به نوعی کسری بودجه را پنهان
کند. اما این کار خالص ذخایر ارزی بانک مرکزی را افزایش داد و تنها در سال 81 به
نرخ رشد بی‌سابقه 600% رساند.
اصلاح نظام مالیاتی اقدام مهم دولت نهم برای درمان
اساسی کسری بودجه بوده است.یکی از بهترین اقدامات دولت نهم این بوده است که تصمیم
گرفت تا با اصلاح نظام مالیاتی (مالیات بر ارزش افزوده) مشکل عدم تامین درآمدهای
مالیاتی و وابستگی بودجه به نفت را برطرف کند تا جایی که حداقل، مخارج جاری از محل
مالیات تامین شود. اقدام اساسی دیگر دولت نهم کاهش نرخ مخارج جاری بوده است.
نسبت درآمدهای مالیاتی به کل بودجه طی سالهای 79 تا 83 بالغ بر 28 درصد بود و
در برنامه چهارم به 1/30 درصد رسید.
معاون بودجه ادامه داد: نسبت درآمدهای
مالیاتی به تولید ناخالص داخلی در برنامه سوم متوسط، 6 درصد بود که در برنامه چهارم
به 3/10 درصد رسید.
نسبت درآمدهای مالیاتی به کل بودجه طی
سالهای 79 تا 83 بالغ بر 28 درصد بود و در برنامه چهارم به 1/30 درصد رسید.
نسبت درآمدهای مالیاتی به تولید ناخالص داخلی در برنامه سوم متوسط، 6 درصد بود
که در برنامه چهارم به 3/10 درصد رسید.