آلفرد پاچینو در 25آوریل 1940 در محلة هارلم نیویورک به دنیا آمد. او تنها فرزند سالواتور ((Salvator و رز (Rose) پاچینو بود که وقتی آل تنها 2 سال داشت از یکدیگر جدا شدند. او از آن پس همواره مادرش زندگی می‌‌کرد. نمایش از همان کودکی برایش جذاب بود طوری که دیدن نمایشهای مختلف همراه مادر، برایش سرگرمی بزرگی بود.او بازی کردن در مدرسه را با اجرای نمایشهای بداهه برای بچه‌ها آغاز کرد. تا اینکه در 14 سالگی تصمیم گرفت به دبیرستان هنرهای نمایشی برود ولی چون در زبان انگلیسی ضعیف بود، مجبور شد خیلی زود از دبیرستان بیرون بیاید. بعد از آن برای اینکه بتواند در مدرسة بازیگری ثبت نام کند نیاز یه پول داشت پس شغل‌های مختلفی را مثل کارگری و کنترل چی سینما تجربه کرد تا اینکه آن اتفاق غم‌انگیزی یعنی مرگ مادرش رخ داد. این واقعه سبب شد که او چند روزی در بیمارستان روانی بستری شود. پس از مرگ مادر او تصمیم گرفت تا تمام وقت خود را صرف نمایش کند و بلاخره موفق شد در مدرسة«هربرت برگهف»زیر نظر چارلز لاتن آموزش ببیند. او مهارتهایش را تقویت کرد تا اینکه توانست در نمایش«کافه سینو»نقشی را به عهده بگیردو با تلاش بسیار موفق شد وارد«اکتور استودیو»شود. و این بار از«لی استراسبرگ»درس‌های فراوانی گرفت و با بازی در نقش کوچکی، در نمایش«آیاببر کراوات می‌زند؟»بار دیگر خوش درخشید. پس از یک سال کار کردن، توانست جایزه ابی(Obie) را برای نمایش«سرخ پوستی که برانکس را می‌خواهد»از آنِ خود کند. بازیش در فیلم بعدی یعنی«وحشت در نیدل پارک»توجه فرانسیس فوردکوپولا را به خودجلب کرد، کسی که با وجود مخالفتهای تهیه‌کننده و استودیو، او را برای نقش مایکل کورلئونه در«پدر خوانده»انتخاب کرد. بازیگران دیگری هم مثل:جک نیکلسون، کلینت ایستود و بسیاری دیگر برای این نقش کاندیدا شده‌بودند اما نظر کوپولا فقط روی پاچینو بود. در تمام مدت فیلمبرداری این ترس در او وجود داشت که هر لحظه، ممکن است کنار گذاشته شود.
نقش مایکل، بسیار ظریف و دوگانه بود که پاچینو با بازی خودجوش و تلاش زیاد به خوبی از عهده آن برآمد و با این نقش ماندگار شد. مطمئناً کمتر کسی می‌توانست این گونه، نقش را به سامان برساند. بازی در این فیلم، به خصوص هم‌بازی بودن با مارلون براندو، درس بزرگی برای تمام زندگی هنری اوبود. این نقش نامزدی اسکار را برایش به ارمغان آورد. او با فیلم«سرپیکو»، که تجربه‌ای متفاوت بود، کارش را ادامه داد. تا اینکه برای«پدر‌خوانده (2)»دعوت شد و باز هم برای هر دو فیلم سرپیکو و پدر‌خوانده(2)نامزد دریافت جایزه شد. بعد از آن در فیلم«بعدظهر نحس»بازی کرد. او حتی خود را با فیلم«مؤلف! مؤلف! »در ژانر کمدی، محک زد.
آل بدون هیچ کندی و لغزشی، راهش را برای ایجاد لحظه‌های بهتر، روی پرده ادامه داد. او تنها بازیگر مردی است که در طول سال، هم برای بهترین بازیگر نقش اول و هم برای بهترین بازیگر نقش دوم، نامزد دریافت جایزه شده‌است.
روش او در بازیگری، طرز عمل بسیاری از دیگر بازیگران در طول دوران‌های مختلف بوده‌است. تعدد بی‌نظیر نقش‌هایش او را در بین بازیگران هم‌عصرش به یک ستاره تبدیل کرده و تسلطش بر روی پرده او را در عالم سینما، پابرجا کرده‌است.
فیلم‌ها:
1971:وحشت در نیدل پارک، 1972:پدر‌خوانده، 1973:سرپیکو_ مترسک، 1974:پدر‌خوانده(2)، 1975:بعدظهر نحس، 1976:بابی دیرفیلد، 1979:و عدالت برای همه:1980:گشت‌زنی، 1982:مؤلف! ، مؤلف! ، 1983: صورت زخمی1985:انقلاب، 1989:دریای عشق، 1990:پدر‌خوانده(2)-دیک‌تریسی 1991:فرانکی دجانی، 1992:بوی خوش‌زن‌ـگلن‌گوی گلن‌راس، 1993:شیوه کارلیتو، 1995:دو همجنس‌ـمخمصه، 1996:در جست‌و‌جوی ریچارد(و کارگردان)ـتالار شهر، 1997:دنی براسکو‌‌ـوکیل مدافع شیطان، 1999:نفوذی‌ـ هر یکشنبه موعود، 2002:نبرد‌های نهایی‌ـ سیمونه‌‌ـ بی‌خوابی، 2003:عضو جدید.
جایزه‌ها و افتخارات:
1967:جایزه«اوبی»بهترین بازیگر سال برای بازی در نمایش سرخ‌پوستی که برانکس را می‌خواهد.
1969:جایره تونی برای بهترین بازیگر نقش دوم، جایزه Theater World برای بازی در نمایش«آیاببر کراوات می‌زند؟»، جایزه درام دسک (Dram Desk)
1972:کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش دوم، جایزه جامعة منتقدان فیلم و جایزه جمع ملی نقد فیلم به عنوان بهترین بازیگر نقش دوم سال برای پدر‌خوانده.
1973:کاندیدای دریافت اسکار، برنده جایزه BAFTA به عنوان بهترین بازیگر سال برای پدر‌خوانده(2)بهترین بازیگر نقش دوم برای سرپیکو
1975:کاندیدای دریافت اسکار، برنده جایزه BAFTA و جایزه منتقدان لس‌آنجلس به عنوان بهترین بازیگر سال برای بعدظهر نحس
1977:جایزه تونی برای بهترین بازیگر سال برای نمایش«آموزش اصلی پاولو هامل»
1979:کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر سال برای«و عدالت برای همه»
1989:کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش دوم سال برای« دیک تریسی»
1992:برنده اسکار و جایزه گلدان گلوب برای فیلم«بوی خوش‌زن» به کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر سال برای فیلم«گلن گری گلن‌راس»
1996:جایزه Gotham برای یک عمر خدمات فرهنگی، جایزه اتحادیة کارگردان‌های آمریکا برای کارگردانی فیلم«در جست‌و‌جوی ریچارد»
1997:جایزه انجمن منتقدان بوستن به عنوان بهترین بازیگر سال برای«دنی براسکو»