نور زلال مهتاب بر دشت شب مي چكيد، آسمان صاف و نيلي و ستاره باران بود ماه در وسط آسمان، چونان سيني نقره اي، روشن مي درخشيد شب به نيمه آمده بود. زنگ ساعت دوازده بار نواخت سميه در جايش غلتي خورد، چشمان درشت و سياهش را گشود و به مادركه دركنارش به خواب رفته بود نگريست. بعد پتو را به كناري زد و از رختخوابش بيرون آمد. پاورچين پاورچين از كنار بستر مادر گذشت. از اتاق خارج شد چادرش را به سر كشيد و از حياط بيرون زد. به كوچه آمد، كوچه دراز و تاريك، قد كشيده بود تا خياباني بزرگ و وسيع كه زير نور مهتاب چراغاني ستارگان در آن نيمه شب تابستان روشن تر مي نمود تن به زلال مهتاب سپرد و ازكوچه گذشت. در ابتداي خبابان لحظه اي ايستاد نگاه باراني اش را به روبرو دوخت. آنجا كه بارگاه حضرت رضا عليه السلام در هاله اي از نور و روشنايي مي درخشيد اشكي بر گونه اش آرام لغزيد، دلش لرزيد خانه دلش را تكاند وگريست، گريه تنها مرهمي بود كه التيامش مي داد. مادركه از خواب برخاست. جاي او را خالي ديد، سراسيمه به حباط دويد: سميه... سميه... جوابي نشنيد، به همه اتاقها سركشيد. از او خبري نبود. بيمناك و هراسان به خيابان دويد. درب خانه همسايه ها را يك به يك زد، هيچ كس از دخترش خبري نداشت به كجا رفته بود نمي دانست. اين سؤال را بارها از خود پرسيد. اما جوابي برايش نيافت. دلشوره اي عجيب به جانش افتاد، نكند...؟ خود را دلداري داد. نه حتما يه جايي هست، خونه كسي، قومي خويشي. اما چرا بي خبر؟ چرا در آن نيمه شب؟ فكر و خيال راحتش نمي گذاشت. حالا همسايه ها هم همراهش شده بودند. زنها دلداري اش مي دادند و مردها اميدواري. اما او نا اميد به سميه مي انديشيد كه حالا كجاست؟ دخترش مريض بود. ديشب تا پاسي از شب بر بالينش گريسته بود و از خدا شفايش را خواسته بود. همه چيز به يك باره اتفاق افتاد، نيمه هاي شبي از خواب برخاسته بود و از درد دندان ناليده بود. دندونم مادر، درد مي كنه، دهانش را بازكرده بود و دنداني را كه درد مي كرد به مادر نشان داده بود، مادر چيزي را روي دندانش گذاشته و گفته بود: اين برگ ميخك ساكتش مي كنه، دردش رو مي كشه بيرون. اما درد ساكت نشد، دختر تا صبح ناليد و از درد به خود پيچيد. او را نزد دكتر برد، اما افاقه نكرد، پس از ده روز دوا و درمان ديگر نا اميد شده بود، دختر زار و نزار و ضعيف همچنان مي ناليد، ديگر به غذا هم اشتهايي نداشت. كم كم صحبت كردن هم برايش مشكل بود، و يك روز صبح كه از خواب برخاسته مترجه شد كه دختر ديگر قادر به تكلم نيست. زبانش قفل شده بود. حرف بزن، با من با مادرت يه چيزي بگو دخترك معصومم. اين سكوتت منو آتيش مي زنه، مي كشه آخه اين چه دردي بود كه افتاد به جونت، نو گلم؟ چرا تو؟ كاش همه دردهاي عالم به جون من مي افتاد و تو را اينجور زار نمي ديدم دخترم. حرف بزن گلم، يه چيزي بگو، بذار يكبار ديگه اون صداي قشنگت رو بشنوم، يكبار، فقط يكبار ديگه منو صدا بزن، تا همه دنيا به رويم بخنده، اگه حرف بزني، اگه باز صدايم كني، به خود خدا كه ديگه از خدا چيزي نخواهم خواست. هيج چيز، فايده اي نداشت، لال شده بود و لب از سخن بسته بود، مادر چه مي توانست بكند؟ جز گريه، جز گلايه با خدا، جز شفاخواهي از او؟ دكتر و دوا هم چاره كار نكرد، به هر دكتري كه معرفي كردند، نشانش داد، اما همه در يك نظر متفق بودند: بايد عمل جراحي بشه. خرجش چقدر مي شه آقاي دكتر؟ چيزي در حدود صد هزار تومان. يك زن تنها، بي كس و غريب، اين پول كلان را ازكجا مهيا مي كرد.
درد كودك بس نبود، رنج ديگري بر دردهايش افزوده شد. اما هر چه بود، او مادر بود. مادري كه به تنها دخترش، تنها اميد زندگاني اش عشق مي ورزيد و از هركاري براي بهبودي او دريغ نداشت. خانه و زندگي اش را به فروش گذاشت تا پول درمان دختر را مهيا كند. و آن شب با دختر اين موضوع را در ميان گذاشت، مجبورم دخترم، بايد اين خونه و زندگي اش را به فروش مي گذاشت تا پول درمان دختر را مهيا كند. بايد از اينجا بريم، مي ريم به يك خونه كوچكتر، يه خونه اجاره اي، بيشتركار مي كنم و پول اجاره و خرج خونه رو در ميارم. شفاي تو از اين چيزا مهمتره. تو اگه حرف بزني، اگه بازم برام شيرين زبوني كني، انگار دنيا مال منه، فردا از اين خونه مي ريم، تو رو مي بريم بيمارستان، دكترها عملت مي كنند و باز مثل گذشته مي توني حرف بزني. اون وقت من همه چي دارم، سلامت تو همه چيز منه دخترم، همه چيز من. اما صبح وقتي از خواب بيدار شده بود. از دختر خبري نبود، يكي از زنها گفت: ديروز صبح بردمش، دخيل بستمش و شفاشو از امام خواستم عصر هم برگشتيم. همان زن گفت: شايد دوباره رفته. شوهر زن گفت: حالا يه سري بزنين، ايرادي كه نداره، تا شما برين حرم و برگردين من هم مي رم كلانتري وگزارش مي دهم. نسيمي آرام مي وزيد از مؤذنه بانك اذان برخاسته بود. مردها در كنار حوضي بزرگ، وسط صحن وضو مي ساختند، صفهاي نماز جماعت منظم مي شد سميه كنار پنجره فولاد نشست و دستان كوچكش را حلقه شبكه هاي طلايي ضريح كرد. الله اكبر. صداي مكبر در فضاي صحن پيچيد، دسته اي كبوتر از بالاي سر نمازگزاران بر سينه صاف و آبي آسمان اوج گرفتند و بالا رفتند. سميه سر بر ضريح نهاد و آرام به خواب رفت. مردي بلند قامت جمعيت را شكافت، از ضريح گذشت و كنار سميه نشست. دستي بر سر او كشيد و آرام او را صدا زد. دختر از خواب بيدار شد و با تعجب به مرد نگريست، مرد تن پوشي سبز پوشيده بود آستين هايش بلند و نارنجي بود، سيمايي روحاني و پر نور داشت، اما دختر او را نمي شناخت، هر چه انديشيد، او را به خاطر نياورد، او كه بود؟ خواست بپرسد، اما نتوانست. حرف زدن نمي توانست. مرد خطاب به دختر گفت: حرف بزن دخترم. با اشاره، زبانش را نشان مرد داد و به او فهماند كه قدرت تكلم ندارد، مرد لبخندي زد وگفت: تو مي توني، حرف بزن، دختر متحير دستي به چانه و دهانش زد و حس كرد چيزي از گلويش خارج شده، چيزي كه مانع حرف زدن او مي شده است، احساس كرد كه درد از تنش بيرون رفته، قفل زبانش باز شده و مي تواند حرف بزند، زبانش گشود: ممنونم آقا... از مرد خبري نبود، مادر رو بروي با نگاهش ايستاده بود و او را مي نگريست، صداي روحاني دعا در فضا پيچيده بود، بي اختيار فرياد كشيد و مادر را صدا زد. مادر... تو حرف زدي مادر، تو منو صدا زدي دخترم، خداي من، چي مي شنوم؟ دخترم با من حرف زد، حالا همه دنيا مال منه. همه دنيا. ديگه چيزي نمي خوام. هيچ چيز، خدايا شكرت، گريست، گريست و دختر را بوسيد، بوسيد و بوييد. وه چه بوي خوشي داشت دختر. بوي عطر مي داد، بوي گلاب، بوي عطر محمدي بوي ياس، بوي اقاقيا و بوي رضا عليه السلام.
اي صاحب كرامت شكرانه سلامت
روزي تفقدي كن درويش بينوا را
درد كودك بس نبود، رنج ديگري بر دردهايش افزوده شد. اما هر چه بود، او مادر بود. مادري كه به تنها دخترش، تنها اميد زندگاني اش عشق مي ورزيد و از هركاري براي بهبودي او دريغ نداشت. خانه و زندگي اش را به فروش گذاشت تا پول درمان دختر را مهيا كند. و آن شب با دختر اين موضوع را در ميان گذاشت، مجبورم دخترم، بايد اين خونه و زندگي اش را به فروش مي گذاشت تا پول درمان دختر را مهيا كند. بايد از اينجا بريم، مي ريم به يك خونه كوچكتر، يه خونه اجاره اي، بيشتركار مي كنم و پول اجاره و خرج خونه رو در ميارم. شفاي تو از اين چيزا مهمتره. تو اگه حرف بزني، اگه بازم برام شيرين زبوني كني، انگار دنيا مال منه، فردا از اين خونه مي ريم، تو رو مي بريم بيمارستان، دكترها عملت مي كنند و باز مثل گذشته مي توني حرف بزني. اون وقت من همه چي دارم، سلامت تو همه چيز منه دخترم، همه چيز من. اما صبح وقتي از خواب بيدار شده بود. از دختر خبري نبود، يكي از زنها گفت: ديروز صبح بردمش، دخيل بستمش و شفاشو از امام خواستم عصر هم برگشتيم. همان زن گفت: شايد دوباره رفته. شوهر زن گفت: حالا يه سري بزنين، ايرادي كه نداره، تا شما برين حرم و برگردين من هم مي رم كلانتري وگزارش مي دهم. نسيمي آرام مي وزيد از مؤذنه بانك اذان برخاسته بود. مردها در كنار حوضي بزرگ، وسط صحن وضو مي ساختند، صفهاي نماز جماعت منظم مي شد سميه كنار پنجره فولاد نشست و دستان كوچكش را حلقه شبكه هاي طلايي ضريح كرد. الله اكبر. صداي مكبر در فضاي صحن پيچيد، دسته اي كبوتر از بالاي سر نمازگزاران بر سينه صاف و آبي آسمان اوج گرفتند و بالا رفتند. سميه سر بر ضريح نهاد و آرام به خواب رفت. مردي بلند قامت جمعيت را شكافت، از ضريح گذشت و كنار سميه نشست. دستي بر سر او كشيد و آرام او را صدا زد. دختر از خواب بيدار شد و با تعجب به مرد نگريست، مرد تن پوشي سبز پوشيده بود آستين هايش بلند و نارنجي بود، سيمايي روحاني و پر نور داشت، اما دختر او را نمي شناخت، هر چه انديشيد، او را به خاطر نياورد، او كه بود؟ خواست بپرسد، اما نتوانست. حرف زدن نمي توانست. مرد خطاب به دختر گفت: حرف بزن دخترم. با اشاره، زبانش را نشان مرد داد و به او فهماند كه قدرت تكلم ندارد، مرد لبخندي زد وگفت: تو مي توني، حرف بزن، دختر متحير دستي به چانه و دهانش زد و حس كرد چيزي از گلويش خارج شده، چيزي كه مانع حرف زدن او مي شده است، احساس كرد كه درد از تنش بيرون رفته، قفل زبانش باز شده و مي تواند حرف بزند، زبانش گشود: ممنونم آقا... از مرد خبري نبود، مادر رو بروي با نگاهش ايستاده بود و او را مي نگريست، صداي روحاني دعا در فضا پيچيده بود، بي اختيار فرياد كشيد و مادر را صدا زد. مادر... تو حرف زدي مادر، تو منو صدا زدي دخترم، خداي من، چي مي شنوم؟ دخترم با من حرف زد، حالا همه دنيا مال منه. همه دنيا. ديگه چيزي نمي خوام. هيچ چيز، خدايا شكرت، گريست، گريست و دختر را بوسيد، بوسيد و بوييد. وه چه بوي خوشي داشت دختر. بوي عطر مي داد، بوي گلاب، بوي عطر محمدي بوي ياس، بوي اقاقيا و بوي رضا عليه السلام.
اي صاحب كرامت شكرانه سلامت
روزي تفقدي كن درويش بينوا را
