موعود

ساده است اگر بهار

جنگلی سترگ را

برگ و بر دهد

یا پرنده را

ز شاخه ای به شاخه ای دگر سفر دهد

من در انتظار آن بهار گرم و بیقرار و آفتابی ام،

می رسد

مرا عبور می دهد ز روزهای سرد سخت

خاک را پرنده می کند؛

سنگ را درخت...

مصطفی علی پور

کی می‌رسی از راه...؟

از چشم‌هایت می‌روم آهو بچینم
یا نه چراغستانی از جادو بچینم
باید پی تکرار تو تا بی‌نهایت
آیینه‌ها را با تو رو در رو بچینم
فانوس‌های روشن دلتنگی‌ام را
تا کی در این دالان تو در تو بچینم؟
یا کوزه‌های تشنه کامم را شبانه
پُر مِی کنم پنهان و در پستو بچینم
کی می‌رسی از راه ای خورشید ای پیر
کز دست تو کشکول‌ها یاهو بچینم
کی می‌رسی تا من هزاران گوشه آواز
از مسجد آدینه تا خواجو بچینم
لب‌های شور من به هم می‌چسبد آرام
گر بوسه‌ای شیرین از آن کندو بچینم
یک شب در این دالان قدم بگذار تا من
یک عمر نرگس بو کنم شب‌بو بچینم
امشب مهیا کن شراب و شعر حافظ
تا سفره‌ای رنگی برای او بچینم

سعید بیابانکی

خورشید تازه 

ای آخرین توسل سبز دعای ما

 آیا نمی رسد به حضورت صدای ما ؟

شنبه دوباره شنبه دوباره سه نقطه چین

بی تو چه زود می گذرد هفته های ما

در این فراق تا که ببینی چه می کشیم

بگذار چشمهای خودت را به جای ما

موعود خانواده کی از راه می رسی

کی مستجاب می شود "آقا بیای ما "؟

کی می شود بیایی و از پشت ابرها

خورشید های تازه بیاری برای ما 

آقا اگر نیایی و بالی نیاوری

از دست می رود سفر کربلای ما

... او که جمعه می آید

برای آمدنت دیر می شود، برگرد

زمان ز پرسه زدن سیر می شود، برگرد

در انتظار تو با کوله باری از وحشت

زمین دوباره زمین گیر می شود، برگرد

برای روشنی چشم آسمان، خورشید

میان چشم تو تکثیر می شود، برگرد

همیشه جای تو در لحظه هایمان خالیست

غروب جمعه که دلگیر می شود، برگرد

و جمعه ای که بیایی، تمام عرش خدا

به سمت خاک سرازیر می شود، برگرد

نگار جمشیدنژاد

عزیز زهرا 

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد

ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم

مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت

فرش گسترده و در دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز

ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد

کودکی فال فروش است و به عشقت هر روز

می خرم از پسرک هر چه تفال دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت ، تنها

عشق

تو نیستیّ و کسی نیست در حوالی عشق

ببین چه آوردی بر سر اهالی عشق

تو نیستی و کسی نیست تا افاقه کند

برای آغوش و بازوان خالی عشق

همین که ابر نبارد از اعتصاب غمت

همین که قلب کویر و دل سفالی عشق،

ترک ترک به خداوند التماس کند

همین خودش یعنی مرگ احتمالی عشق

نه! التماس هم از او گمان ندارم هیچ

چنین که ایمان آورده ام به لالی عشق

تو نیستی و سکوت آخرین حضور صداست...

صدای فاتح! پژواک پر توالی عشق!

به جست و جوی تو پاپیچ کوه و دره شدیم

کجاست مقصد این جاده شمالی عشق؟...

سودابه مهیجی

انتظار
 
خداکند که بهار رسیدنش برسد
شب تولد چشمان روشنش برسد
 
چو گرد بر سرراهش نشسته ام شب و روز
به این امید که دستم به دامنش برسد
 
هزار دست پراز خواهشند و گوش به زنگ
که آن انارترین روز چیدنش برسد
 
چه سال ها که دراین دشت منتظر ماندم
که دست خالی شوقم به خرمنش برسد
 
براین مشام و براین جان چه می شود یارب
نسیمی از چمنش بویی از تنش برسد
 
خدای من دل چشم انتظار من تا چند
به دور دست فلک بانگ شیونش برسد؟
 
چقدر بر لب این جاده منتظر ماندن
خداکند که از آن دور توسنش برسد

سعید بیابانکی