ابرنواختری در همین نزدیکی (1)

160 هزار سال پیش یک ستاره ی پر جرم به نام Sandleak-680 202 زندگی خود را در فاجعه ای عظیم به پایان رساند.  این انفجار، ابرنواختر 1987A نام گرفت. این ابرنواختر در در 24 فوریه سال 1987 اولین ابرنواختری بود که در ابرماژلانی بزرگ  رصد شد  و توسط یان سلتون- اختر شناس کانادایی – درست بعد از پیشرفت صفحه عکاسی، بوسیله تلسکوپی بزرگ در کوههای آند در شیلی، کشف شد. زمانی که یان برای نگاه به ابرماژلانی بیرون رفت، به وضوح دید که ستاره ای جدید در ابرماژلانی می درخشد. باید لحظات هراس آوری بوده باشد، لحظاتی که او شاهد انفجار عظیم یک ستاره بوده است. می دانیم که نور این انفجار برای اولین بار حدود ساعت 9:30 تا 10:30 در 23 فوریه به زمین رسده است، چرا که آلبرت جونز، که یک منجم آماتور بود، در ساعت 9:30 ابرماژلانی را رصد می کرد ولی هیچ چیز غیر معمولی در آن ندید، ولی در ساعت 10:30 بود که از آن «ستاره جدید» عکاسی شد.

ابرهای ماژلانی دوگانه، بزرگ و کوچک، در عرضهای جنوبی زمین قابل رؤیت هستند. این دو کهکشان کوچک همراهان و همسایگان کهکشان راه شیری هستند که در فاصله ی 160000 سال نوری از زمین قرار گرفته اند.

اگر 8 دقیقه طول می کشد که نور خورشید به ما برسد، نوری که از این دو کهکشان می آید بعد از 160000 سال به چشم ما می رسد. یعنی این

ابرماژلانی بزرگ، عضور بزرگتر از دو کهکشان همراه راه شیری است.این دو نزدیک ترین کهکشانها به ما هستند. انها هر کدام شامل فقط چند میلیون ستاره می باشند. در واقع اگر انها را با کهکشانهای بزرگ مثل راه شیری و آندرومدا که حدود 1000 برابر بیشتر ستاره دارند، مقایسه کنیم، آنها را کهکشانهایی کوچک محسوب خواهیم کرد. سحابی تارانتولای قرمز رنگ که زمانی میزبان ابرنواختر 1987Aبود، در قسمت بالای تصویر دیده می شود. این عکس توسط تلسکوپی با قطر 4 متر در رصدخانه ای در شیلی تهیه شده است.

ابرنواختر 1987A اولین ابرنواختری بود که در سال 1987 رصد گردید. در 24 فوریه 1987، ستاره ای که تا آن زمان مورد توجه هیچ کس نبود، به ناگهان چنان پرنور شد که با چشم غیرمسلح حتی از فاصله ی عظیم 160000 سال نوری قابل رؤیت بود. ستاره ی پرنور در سمت چپ پایین تصویر در نزدیکی سحابی ترانتولا، همان ابرنواختر معروف است. این تصویر را با تصویر قبلی که ابرنواختری در آن نبود مقایسه کنید. حدود 160000 سال پیش نور این انفجار از ابر ماژلانی به سمت زمین فرستاده شد. در این مدت شاخه ای از بوزینه ها تکامل پیدا نمود، که روی دوپا راه می رفت و مغز بزرگتری پیدا کرده بود. و در نهایت به چنان تکنولوژی ای دست یافت که توانست به موقع آن نوری که از آنجا راه افتاده بود را دریافت و عکاسی کرده و روی آن مطالعه کند.

ولی یک پدیده ی بسیار جالب دیگر در رابطه با این ابرنواختر روی داد، که در مقاله بعدی آمده است!