از ساعت 8 صبح روز شهادت حاج آقا مصطفی در بیت امام باز بود و علما و فضلا، روحانیون و دیگران برای تسلیت گویی نزد ایشانمی رفتند. آن روز بیت امام خمینی محل رفت و آمد فراوان بود و هر کس وارد خانه می شد بی اختیار اشک می ریخت، ولی امام همچون کوهی استوار بود و آثار شکست و غم و اندوه در چهره اش آشکار نبود. یکی از روضه خوان ها گفت:این حالت امام بسیار خطرناک است، باید کاری کرد که ایشان گریه کند. اگر اجازه بدهید من روضه بخوانم تا امام را وادار به گریه کنیم...هر گاه برای یکی از امامان معصوم علیهم السلام روضه ای خوانده میشد، امام خمینی (ره) بی اختیار اشک می ریخت . او شروع به روضه خواندن کرد. این بار نیز که به مناسبت، روضه علی اکبر امام حسین (ع) خوانده شد، امام در حالیکه به زمین نگاه می کرد ، قطره های اشک آرام آرام از گوشه چشمانش جاری شد.