به گزارش خبرگزاری مهر، لاله قاسمی مبارکه مجری طرح هدف از انجام این پژوهش را به کارگیری نانو الیاف در مهندسی بافت بیان کرد و گفت: یکی از معضلات بزرگی که علم پزشکی از دیر باز با آن درگیر بوده ارائه درمان قطعی برای بازسازی بافتهای از کار افتاده و معیوب است. متداول ترین شیوه در درمان این نوع بافتها روش پیوند است که خود با مشکلات عدیده ای از جمله کمبود عضو اهدایی، هزینه بالا و اثرات جانبی حاصل از پیوند بافت بیگانه مواجه است. مهندسی بافت روشی نوید بخش جهت بازسازی بافتهای آسیب دیده ارائه کرده است.

وی ادامه داد: داربستهای نانو الیاف گزینه مناسبی برای اتصال تکثیر و عملکرد سلولها نسبت به سایر داربستهایی است که به طور رایج مورد استفاده قرار می گیرند. داربستهای نانو الیاف دارای نسبت سطح به حجم بالا و تخلخل زیادی هستند که این امر باعث افزایش چسبندگی سلولها به سطح آنها می شود. همچنین نتایج تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که سلولها به خوبی در اطراف الیافی با قطری کمتر از سلول (در حد نانومتر) چسبیده و ارگانیزه می‌شوند.

به گفته قاسمی در این پژوهش از پلیمر پلی کاپرولاکتون (پلیمری زیست سازگار و زیست تخریب پذیر در بدن) و روش الکترو ریسی برای تهیه داربست نانو الیاف استفاده شده است.

مجری طرح ادامه داد: در این تحقیق رفتار سلولهای Vero بر داربست نانوالیاف بررسی و نتایج حاکی از آن است که این سلولها به خوبی روی داربست نانو الیاف رشد و تکثیر پیدا می‌کنند.

وی اضافه کرد: جزئیات این پژوهش در مجله Yakhteh Medical Journal(جلد10، صفحات 184-179، سال2008) منتشر شده است.