اشکال مربوط به دین بودن تمام محتواى قرآن و سنّت

گفته مى شود: دین شامل امورى است که عقل و علوم بشرى نمى تواند به آن برسد; زیرا در تلقى متجددانه، از رابطه دین و انسان، دین براى انسان است و آدمى در دیندارى محققانه (نه مقلدانه) ابتدا تصورى از انسان محتاج به دین دارد، آن گاه دین را براى این انسان و رفع نیاز وى برمى گیرد. و از طرفى، بعضى از احکام و معارفى که در قرآن و سنَّت آمده است و مربوط به امور عادى زندگى مى شود، براى انسان قابل دسترس است و انسان با استفاده از ره آورد علوم، مى تواند از دین بى نیاز شود. بنابراین، مسائلى از قبیل امور طبّى، سماوى و اجتماعى که در قرآن کریم و روایات آمده، جزو دین نیست و لزوماً صحّت ندارد.

در تبیین و توجیه این نظریه گفته شده است: شأن خداوند، فقط آمریّت و مولائیّت و شأن پیامبران و امامان(علیهم السلام)، منحصر در نبوت و امامت نمى باشد، تا همه سخنان آنان دین محسوب شود و براى ما الزام آور باشد. ممکن است خداوند از باب تفضّل و پیامبران با استفاده از عقل و علم لدنى خود مطالبى را گفته باشند.