رسول خدا(ص) فرمود:
«من کان القرآن حدیثه والمسجد بیته بنیالله تعالی لَهُ بیتا فیالجنّه».11 «کسی که کلام و ذکرش قرائت قرآن باشد و مسجد خانهاش، خداوند متعال خانهای در بهشت برایش مهیا سازد».
آن که در مسجد مأوی میکند و با خدا به راز و نیاز میپردازد و شیرینترین گفتارش را کلام او میداند، لابد اجری دارد و سزاوار بزرگداشت که بنا بر حدیث فوق خداوند در بهشت برایش خانهای در نظر میگیرد و این بهترین پاداشی است که یک بنده میتواند توقع داشته باشد.
* حضور زنان در مسجد برای انجام نماز جماعت در عصر رسول خدا(ص) از مسلّمات تاریخ است.
و نیز اصولاً کسی که اراده مسجد میکند و به آن سو گام برمیدارد یک نورانیت در او پدید میآید که ما با دیدگان عادی قادر به درک آن نیستیم. و اگر فرض کنیم کسی که کار خیری انجام میدهد و یا دستگیری از درماندهای میکند، یک حالت شادابی و رضایت وجدان به او دست میدهد؛ به همان اندازه که یک گناه کار با گناه خود احساس افسردگی و نگرانی در او پدید میآید. امام صادق(ع) فرمود: «آن که به سوی مسجد برود و گامهایی که بر میدارد آن اندازه مبارک است که زمین و هفت زمین بر او تسبیح میکنند».12 شیخالرئیس ابوعلیسینا برای ابوسعید ابوالخیر نوشت که چه لزومی دارد مردم همه در مسجد اجتماع کنند با اینکه، خداوند از رگ گردن به انسان نزدیکتر است،13 هر جا که باشی اگر رابطهات با خدا برقرار سازی نتیجه خواهی گرفت.
ابوسعید در پاسخ نوشت: اگر چند چراغ در یک جا روشن باشد اگر یکی از آنها خاموش شده چراغهای دیگر روشن است. ولی اگر همان چراغها هر کدام در اطاق دربستهای باشد، اگر یکی از چراغها خاموش شود آن اطاق تاریک میگردد. انسانها نیز اینگونهاند. بعضی گنهکار هستند؛ اگر تنها باشند شاید موفق به فیوضات و برکات نور الهی نشوند؛ ولی اگر در اجتماع باشند شاید خداوند به برکت وجود بعضی دیگر، افراد اجتماع آنان را نیز مشمول فیوضات و برکاتش قرار دهد.14