دروازه هاى دریاها را گشودن
و از خود
جزیره اى ساختن.
از این خاک
واژه ها چه ناآشنا مى رویند،
و بادهاى سُخن
هیچ نمى گویند. چه تلخ رَستنى ست
رُستن, گیاه از خاک
و محو شدن بر زمینه باد
بى هیچ رنگى
و یا آهنگى. نگاه, قهوه اى من
در خاکسترى, غروب
غرق مى شود.
اشتاین باخ 22.11.1999