غُنچه اى

کى مرا بر بال مى گیرى اى باد

و تا دیارى

که قلب, پرستوانشْ خورشید است

مى برى؟ خورشید آنجا

از پس, شانه هاى احساس

چه بى دریغانه طلوع مى کند، و غروب چه راست است

اگر هم تلخ

آنگاه که پیر, من

- به گریهء آرام -

مرا وداع مى کند.

پرستوى, مهربان!

این نسیم, جامد را

کیمیاى, توفان شو

به شکُفتن, غنچهء بال، از براى آن پرستو

که قلبشْ خورشید بود.

فرانکفورت 31.07.1993