گروه دوم:

«والَّذینَ ءَامَنوا و عَمِلُوا الصّـلِحـتِ لَنُکفّرَنَّ عَنهُم سَیِّئاتِهِم و لَنَجزِینَّهُم أَحسنَ الَّذى کَانوا یَعمَلون». (عنکبوت/7) کلمه «الصّالحات» که جمع بوده و با «ال» شروع شده است، در همه اعمال صالح ظهور دارد; پس طبق این آیه و آیات مشابه آن، تکفیر، نتیجه ایمان و انجام همه اعمال شایسته است. با توجّه به این مطلب، اشکالى وارد مى شود که لازمه انجام همه اعمال صالح، ترک تمام گناهان است; بنابراین، سیّئه اى وجود ندارد تا تکفیر شود.

طبرسى این اشکال را در موارد متعددى این گونه پاسخ مى دهد: مراد سیّئاتى است که پیش تر در حال کفر انجام مى دادند. به نظر برخى، مراد از تکفیر سیّئات، سقوط عذاب کفر و گناهان در حال کفر، و مراد از بهترین پاداش اعمال، پاداش به اعمال در حال اسلام است. برخى نیز گفته اند: مراد از سیّئات، گناهان صغیره است; بنابراین، منافاتى ندارد که شخص، همه اعمال صالح را انجام دهد; یعنى گناهان را ترک و واجبات را به جا آورد، در عین حال، گاهى گناه نیز در زندگى اش رخ دهد. آیه 9 تغابن نیز بر این مطلب دلالت دارد که ایمان به خدا و انجام کارهاى شایسته، موجب زدوده شدن بدى ها از شخص مى شود. «و مَن یُؤمِن بِاللّهِ و یَعمَل صلِحًا یُکَفِّر عَنهُ سَیّئَاتِهِ ...». قرآن در آیه 2 محمد ایمان و عمل صالح را به همراه ایمان به حقّانیت قرآن، سبب تکفیر گناهان دانسته است: «والَّذینَ ءَامَنوا و عَمِلُوا الصّـلِحـتِ و ءَامَنوا بِما نُزِّلَ عَلى مُحمّد و هُو الحَقُّ مِن رَبِّهم کَفّرَ عَنهُم سَیِّئاتِهِم و أَصلَحَ بالَهُم»