6. دنیاطلبى:

آیه 16 هود درباره کسانى که زندگى دنیا و زینت هاى آن را خواستارند و به آن ها دل بسته اند، مى گوید: نتیجه اعمالشان را در همین دنیا به طور کامل به آن ها مى دهیم; سپس مى فرماید: «أُولـلـِک الَّذینَ لَیسَ لَهُم فِى الأَخِرةِ إِلاّالنّارُ و حَبِطَ ما صَنَعوا فِیها و بطِلٌ مَا کَانوا یَعمَلون». در روز قیامت، جز آتش به آن ها نخواهد رسید و آن چه در دنیا انجام داده اند، بر باد مى رود و عمل آن ها حبط و باطل مى شود. پیامد دقّت در این آیات آن است که این عامل از عوامل پیشین جدا نیست و به عواملى که پس از این درباره مؤمنان خواهیم گفت، ارتباطى ندارد; زیرا کسانى که به دنیا دل بسته اند، ممکن است یکى از دو گروه مؤمنان یا کافران (به معناى اعمّ از گروه هاى پیش گفته) باشند و با توجه به دو قرینه مى توان گفت که آیات، مربوط به کافران است. 1. در آیات پیشین، سخن از منکران قرآن و نبوّت و تحدّى با آنان است که اگر راست مى گویید و قرآن از جانب خدا نیست، ده سوره مانند آن بیاورید. سیاق آیات اقتضا مى کند که این آیه هم درباره آن ها باشد. 2. آیه از خلود در آتش سخن مى گوید: «... لَیسَ لَهُم فِى الأَخِرةِ إِلاّ النّارُ ...» و خلود، مختصّ به کافران است.

آن چه تاکنون مطرح شد، آیات مربوط به غیر اهل ایمان بود; امّا در قرآن آیاتى وجود دارد که مربوط به حبط اعمال مؤمنان است و در این قسمت به آن موارد پرداخته مى شود.