ج. کفر به ایمان:

«... و مَن یَکفُر بِالایمنِ فَقَد حَبِطَ عَملُهُ و هُو فِى الأَخِرةِ مِن الخـسِرین». (مائده/ 5) علامه طباطبایى کفر به ایمان را نداشتن التزام عملى به صورت مداوم معنا کرده و گفته است: اگر انسان یکى دوبار بر خلاف مقتضاى ایمان عمل کند، فاسق مى شود، نه کافر; ولى اگر به صورت مستمر چنین کند، کفر به ایمان صادق خواهد بود و اعمال نیک او تباه خواهد شد. شاید بتوان این معنا را با روایاتى که آیه را تفسیر کرده اند، تأیید نمود. امام صادق(ع) فرمود: ... کسى کفر به ایمان دارد که به آن چه خداوند امر نموده، عمل نمى کند و به آن رضایت نمى دهد. محمدبن مسلم از امام باقر یا امام صادق(ع) نقل مى کند که کفر به ایمان عبارت است از عمل نکردن به دستورهاى خدا به طورى که به کلى رها شود. بعد فرمود: و از آن جمله است کسى که نماز را عمداً رها کند; بدون آن که خواب بماند یا کار دیگرى او را از نماز باز دارد.