ب. کفر به آیات الهى:

در آیات 21 و 22 آل عمران کفر به حجت ها و نشانه هاى الهى مانند قرآن و نبوت پیامبر اکرم(ص) به همراه کشتن انبیا و آمران به عدل، موضوع احباط قرار داده شده است: «إِنَّ الَّذینَ یَکفُرونَ بِـایتِ اللّهِ و یَقتُلونَ النَّبیّینَ بِغیرِ حَقّ و یَقتُلونَ الَّذینَ یَأمرونَ بِالقِسطِ مِن النَّاسِ فَبَشِّرهُم بِعذاب أَلیم * أولـلـِکَ الَّذینَ حَبطَت أَعملُهم فِى الدُّنیا والأَخِرةِ ...» و در آیات 103، 104 و 105 کهف کفر به آیات الهى و روز رستاخیز، عامل به هدر رفتن تلاش ها و بى ارزش شدن انسان در قیامت دانسته شده است: «قُل هَل نُنبِّئُکُم بِالأَخسَرینَ أَعملاً * الَّذینَ ضَلَّ سَعیُهُم فِى الحیوةِ الدُّنیا و هُم یَحسَبون أَنّهُم یُحسِنونَ صُنعا * أُولـلـِکَ الَّذینَ کَفروا بِـایتِ رَبِّهم و لِقآئِه فَحبِطَت أَعملُهُم فَلا نُقیمُ لَهُم یومَ القِیمةِ وَزنا»