3. کفر:

آیاتى که کفر را عامل احباط بیان مى کنند، به چند گروه تقسیم مى شوند:

الف. کفر به پروردگار:

اعمال کافران مانند خاکسترى که بادى شدید بر آن بوزد، نابود مى شود: «مَثلُ الّذِینَ کَفَروا بِربِّهِم أَعمـلُهُم کَرَماد اشتَدَّت بِهِ الرّیحُ فِى یَوم عاصِف لا یَقدِرونَ مِمّا کَسَبوا عَلى شَىء». (ابراهیم/ 18) در آیه 32 محمد کفر، به همراه باز داشتن مردم از راه خدا و مخالفت با پیامبر، عامل حبط شمرده شده است: «إِنَّ الّذِینَ کَفَروا و صَدّوا عَن سَبیلِ اللّهِ و شاقُّوا الرَّسولَ مِن بَعدِ ما تَبَیّنَ لَهُم الهُدى لَن یَضُرّوا اللّهَ شیئًا و سَیُحبِطُ أَعملَهُم». در آیه اوّل همین سوره، تعبیر «أَضلَّ أَعمـلَهُم» براى کافرانى که مردم را از راه خدا باز مى دارند، آمده است. آیه 8 و 9 این سوره، درباره کافران از آن جهت که از آیات قرآن و نزول آن ها خشنود نیستند، مى فرماید: «والَّذینَ کَفروا فَتَعسًا لَهُم و أَضلَّ أَعملَهُم * ذ لکَ بِأنَّهُم کَرِهوا مَا أَنزلَ اللّهُ فَأحبَطَ أَعملَهُم».