مسئله دوم : اکتفا به ترجمه در قرائت نماز

این مسئله از قدیم الایام مورد بحث بوده است. فقهای اسلام، اعم از شیعه و اهل سنت، عموماً ترجمه قرآن را در نماز جایز نمی‌دانند، و تنها ابوحنیفه از اهل سنت، این کار را جایز می‌‌‌‌‌داند.

علامه حلی(قده) گوید: اجماع علمای اسلام، از امامیه و اهل سنت، بر خلاف ابوحنیفه است، بلکه هیچ یک از مقلدان ابوحنیفه، اعم از عرب و عجم، به این فتوای او عمل نکرده است.45 اهل سنت نیز همان گونه که علامه تذکر می‌دهد، عربیت را در قرائت نماز لازم می‌‌‌‌‌دانند، 46 و تنها ابوحنیفه است که قائل به جواز ترجمه در قرائت نماز شده است.47 گر چه برخی ادعا کرده‌اند که ابوحنیفه از این فتوا عدول کرده است،48 ولی هیچ مدرک معتبری بر این ادعا اقامه نکرده‌اند. باید گفت که اگر این عدول ثابت بود حتماً منتشر می‌‌‌‌‌شد.

البته می‌‌‌‌‌دانیم که اختلاف ابوحنیفه با مشهور علمای اسلام در مبحث قرائت نماز در دو مسئله است: عربی خواندن آن؛ لزوم خواندن سوره حمد. ابوحنیفه در هر دو مسئله با مشهور علما مخالفت کرده است. وی خواندن هر آیه‌‌‌ای از قرآن را، هر چند کوتاه باشد و به هر زبانی باشد، کافی می‌‌‌‌‌داند.49 بنابراین، به نظر ابوحنیفه کافی است که در نماز به جای سوره حمد به فارسی بگویند: دو باغ سر سبز که ترجمه آیه مبارکه«مدهامتان» است.50