آزادی بیان و تبلیغ

بهشتی در این بحث، ضمن تصریح و باور به آزادی بیان، به صراحت و آشکارا می‏گوید: «نشر یک طرفه عقاید و افکار ضد اسلامی در جامعه اسلامی ممنوع است و از انتشار کتب ظلال و نشریات گمراه کننده جلوگیری می‏شود، مگر آنکه با نشریاتی دیگر همراه باشد که به خواننده در تجزیه و تحلیل رسای این گونه عقاید و افکار ضد اسلامی کمک کند.» (ص 131 و 132) ایشان همین وضعیت را به بحث‏ها و سخنرانی‏ها نیز سرایت می‏دهد. به باور بهشتی جامعه اسلامی نه همچون جامعه‏های دربسته اردوگاه مارکسیسم است که انسان‏ها را در پشت دیوارهای آهنین نگه دارد و نه همچون جامعه‏های لیبرال غربی است که بازار مکاره عرضه بی ضابطه آرا و افکار باشد، بلکه در این زمینه هم، به راستی، نه شرقی است نه غربی. (ص 132) همچنین بر این باور است که از نشر مطالب توهین آمیز به مقدسات اسلام نیز جلوگیری می‏شود؛ زیرا هر جا ایمان هست، عشق و علاقه و حساسیت نیز هست و جریحه دار کردن این عشق‏ها و علاقه‏های مقدس، آزاد نیست. (ص 133) نشر دروغ و تهمت و افترا و شایعه نیز گناه و ممنوع است و درخورِ کیفر و باید طبق ضوابط قانونی از آن جلوگیری شود. (ص134)