نه حاشا و ابدا

که مرا دلگیری

از آسمان نیست

این سرشت ابر است که ببارد

اگر نبارد

مرا راستی ادامه ی عمر چگونه است

ابر نمی بارد

عمر ادامه دارد

و مرا غزلی به یاد مانده است

که برای تو بخوانم

ایستاده بودم که بهار شد

و غزل را بیاد آوردم

خواندم

تو مرده بودی

حاشا و ابدا

که نه تو را بیاد دارم

غزل را بیاد دارم

ابیاتش شباهت به قصیده دارد