شرطها و مرحله ها

گذر از دنیا و سفر به آخرت بارها توسط امام على علیه السلام عنوان شده است.

در این نامه نیز که خطابى به همه ى جوانان عالم در همه ى حال و آینده ى تاریخ است، این تأکید بارها و به مناسبت هاى مختلف، تکرار مى شود.

على بر این حقیقت پافشارى مى نماید که دنیا به جز پلى که باید از آن گذشت، نیست و خبر حقیقى و وصال در آن سوى پل، انتظار ما را مى کشد؛ و ما باید با همه ى وجود آن حقیقت را باور کنیم.

عاشق در مسیر عشق جز به خانه ى معشوق نمى اندیشد.

هرگز حاضر نیست آن خانه و لحظه ى وصل را با آذین هاى راستین و دروغین کوچه هاى سر راه معاوضه نماید.

راه برایش فقط ارزش گذشتن و رسیدن را دارد و به همین اندازه به آن بها مى دهد.

اگر ضرورت دارد مسیر را هموار کند، مى کند اما به عزم گذشتن، نه ماندن.

اگر لازم است در مسیر، نفسى تازه کند، تأملى مى کند اما به نیت نیرو گرفتن و راه افتادن.

اگر تشنه شده است آبى مى نوشد اما به قصد شاداب شدن و توان راه یافتن و... هرگز جز به دیدار و جز به رسیدن نمى اندیشد.

على عاشقى است که خود، چون افق منزلگاه دوست را در مى یابد، فریاد بر مى دارد: به خداى کعبه رستگار شدم؛ هر چند خون سر و خون جگرش در هم آمیخته و در سنگلاخ مسیر پرفراز و نشیب محبوب و معبود، زخم ها برداشته است