باید دانست بلاهایى که به گنهکاران مىرسد پاداش گناهانشان نیست ؛ زیرا عالم جزاء پس از مرگ است. و به عبارت دیگر: دنیا تنها محل کشت و عمل است و آخرت محل برداشت نتیجه و پاداش اعمال است و آنچه در دنیا به گنهکار مىرسد آثار وضعى دنیوى اعمال است که گنهکار در همین دنیا به نکبت و آثار زشت کردارهاى ناروایش مبتلا مىشود مثلاً شخص شرابخوار، عقوبت و جزاى این کار زشتش در آخرت است و در همین دنیا هم به نکبتهاى شرابخوارى که از آن جمله است زیانهاى جسمى (شرح همه در کتاب گناهان کبیره داده شده) و نکبت فسادهایى که در عالم مستى از او سر مىزند به او خواهد رسید.
چنانچه در آیه شریفه سوره 42 آیه 30 که گذشت، خداوند بسیارى از آثار وضعى گناهان را در دنیا از بندگانش دور مىدارد و به واسطه صدقه و صله رحم ودعاى مؤمن و توبه از آثارش درمى گذرد و معلوم مىشود مراد از عفو از بسیارى از گناهان در این آیه، عفو از آثار وضعى دنیوى است نه در عالم جزاء؛ زیرا عفو از گناهان در آخرت ویژه اهل ایمان است یعنى کسانى که با ایمان از دنیا رفته اند ولى عفو از آثار دنیوى گناه شامل حال غیر مؤمن هم مىشود یعنى به سبب صدقه و صله رحم کافر هم ممکن است از آثار گناه در دنیا برهد و این معنا از تعبیر آیه به «الناس» نه «مؤمنین» واضح مىگردد.