71- فدا شدن سگى براى صاحبش

عابدى در کوه لبنان بد مقیم روى دل از غیر حق برتافته روزها مىبود مشغول صیام نصف آن شامش بدى نصفى سحور بر همین منوال حالش مىگذشت از قضا یک شب نیامد آن رغیف کرد مغرب را ادا وانگه عشا بسکه بود از بهر قوتش اضطراب صبح چون شد زآن مقام دلپذیر بود یک قریه به قرب آن جبل عابد آمد بر در گبرى ستاد عابد آن نان بستد و شکرش بگفت کرد آهنگ مقام خود دلیر در سراى گبر بد گرگین سگى پیش او گر خط پرگارى کشى بر زبان گر بگذرد لفظ خبر کلب در دنبال عابد پو گرفت زان دو نان عابد یکى پیشش فکند سگ بخورد آن نان و از پى آمدش عابد آن نان دیگر دادش روان کلب آن نان دگر را نیز خورد همچو سایه از پى او مىدوید گفت عابد چون بدید این ماجرا صاحبت غیر از دو نان چیزى نداد دیگرم از پى دویدن بهر چیست سگ به نطق آمد که اى صاحب کمال هست از وقتى که من بودم صغیر گوسفندش را شبانى مىکنم که به من ازلطف نانى مىدهد گاه از یادش رود اطعام من روزگارى بگذرد کاین ناتوان گاه هم باشد که این گبر کهن چون بر درگاه او پرورده ام هست کارم بر در این پیر گبر تو که نامد یک شبى نانت به دست از در رزاق رو برتافتى بهر نانى دوست را بگذاشتى خود بده انصاف اى مرد گزین مرد عابد زین سخن مدهوش شد اى سگ نفس «بهائى» یاد گیر بر تو گر از صبر نگشاید درى از سگ گرگین گبرى کمترى