46- معجزه علوى علیه السلام

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

در اوقات مجاورت حقیر در نجف اشرف در ماه محرم، سنه 1358 از طرف حکومت عراق اکیدا از قمه زدن و سینه زدن و بیرون آمدن دستجات منع شده بود، شب عاشورا براى اینکه در حرم مطهر و صحن شریف سینه زنى نشود از طرف حکومت اول شب درهاى حرم و رواق را قفل کردند و همچنین درهاى صحن را و آخرین درى که مشغول بستن آن شدند در قبله بود و یک لنگه آن را بسته بودند که ناگاه جمعیت دسته سینه زن هجوم آورده وارد صحن شده و رو به حرم مطهر آوردند درها را بسته دیدند در همان ایوان مشغول عزادارى و سنیه زنى شدند ناگاه عده اى شرطى با رئیس آنها آمده و آن رئیس با چکمه اى که بپا داشت در ایوان آمده و بعضى را مىزد و امر کرد آنها را بگیرند، سینه زنها بر او هجوم آوردند و او را بلند کرده ودر صحن انداختند و سخت او را مجروح و ناتوان ساختند و چون دیدند ممکن است قواى دولتى تلافى کنند و بالاخره مزاحمشان شود، با کمال التجا و شکستگى خاطر، همه متوجه در بسته حرم شده و به سینه مىزدند ومى گفتند «یا عَلى فُکّالْبابَ» ما عزادار فرزندت هستیم.

پس در یک لحظه، تمام درهاى حرم و رواق و صحن گشوده گردید و بعضى موثقین که مشاهده کرده بودند براى حقیر نقل کردند که میلهاى آهنین که بین درها و دیوار بود وسط آنها بریده شده بود.

و بالجمله سینه زنان وارد حرم مطهر مىشوند سایر نجفى ها که با خبر مىشوند همه در صحن و حرم جمع مىشوند وشرطى ها پنهان مىگردند.

موضوع را به بغداد گزارش مىدهند دستور داده مىشود که مزاحم آنها نشوید. در آن سال در نجف وکربلا بیش از سالهاى گذشته اقامه عزا شد و این معجزه باهره را شعرا در اشعار خود نقل نموده و منتشر ساختند.

از آن جمله یکى از فضلاى عرب اشعار یکى از ایشان را بر لوحى نوشته و به دیوار حرم مطهر چسبانده بود و بنده هم چند شعر آن را همانوقت یادداشت کردم بدین قرار:

و چنانچه در شعر آخر اشاره شده، راستى اگر این عنایت از طرف آن حضرت نشده بود، فتنه عظیمى برپا مىشد و خونها ریخته مىگردید، صَلَواتُاللَّهِ وَسَلامُهُ عَلَیْهِ.