تواضع در سیره پیامبر و امامان(ع)

خانواده کار مى کرد. یاران وى پیش پایش برنمى خاستند; زیرا کراهت وى را از این کار مى دانستند. بر کودکان سلام مى کرد. روزى مردى را پیش او آوردند از هیبت وى لرزه بدان مرد افتاد. حضرت فرمود: هوّن فلست بملک انّما انا ابن امرأة من قریش کانت تأکل القدید.

آسوده باش که من پادشاه نیستم بلکه پسر زنى هستم از قریش که گوشت نمک سود خشک مى خورد.

پیامبر در میان یاران خود مى نشست و با آنان چنان مى آمیخت که گویا یکى از ایشان است و اگر ناشناسى مى آمد او را نمى شناخت.

عایشه از وى خواست: تکیه زده غذا تناول کند. فرمود:بل آکل کما یأکل العبد واجلس کما یجلس العبد مانند بندگان خورم و مانند ایشان بنشینم.16)آرى چنین کارهایى راحتى در زمانى که به اوج قدرت رسید (مانند فتح مکه) انجام مى داد تا مردم گمان نکنند: قدرت و جاه و جلال او را از تواضع و فروتنى و نشست و برخاست با مردم بازداشته است.