نکات مهم آیه مباهله:

1- مفسران و محدثان شیعه و سنى تصریح کرده‏اند که آیه مباهله‏در حق اهل بیت پیامبر نازل شده و پیامبر تنها فرزندانش حسن وحسین و دخترش فاطمه و پسرعمش على(ع) را به میعادگاه برد.بنابراین، منظور از «ابنائنا» در آیه منحصرا حسن و حسین(ع)هستند. ابوبکر رازى مى‏گوید: این آیه دلیل است که حسنین پسران‏رسول خدا(ص) هستند و فرزند دختر هم حقیقتا فرزند انسان است.همانطور که منظور از «نسائنا» فقط فاطمه(س) است. و نیز مراداز «انفسنا» فقط على(ع) است، زیرا خود پیامبر که نمى‏تواندمراد باشد; چون او دعوت کننده است و معنى ندارد که انسان خودرا دعوت کند، همیشه داعى غیر از مدعو است; پس حتما مراد شخص‏دیگرى غیر از نبى اکرم است. پس حتما اشاره به على(ع) است.زیرا هیچ کس نگفته جز على و فاطمه و حسنین کسى در مباهله شرکت‏داشته است. این مطلب بر علو مکان وى و درجه‏اى که هیچ کس به آن‏راه نیافته، بلکه به نزدیک آن هم نرسیده است، دلالت دارد.

پیامبر به بریده اسلمى فرمود:اى بریده على را دشمن مدار که او از من است و من از اویم.مردم از درختهاى متفرق خلق شده‏اند و من و على از یک درخت‏آفریده شده‏ایم.

مرحوم قاضى نورالله شوشترى، در جلد سوم احقاق‏الحق، مى‏گوید: مفسران در این مساله اتفاق نظر دارند که‏«ابنائنا» اشاره به حسن و حسین و «نسائنا» اشاره به‏فاطمه(س) و «انفسنا» اشاره به على(ع) است. سپس در پاورقى‏همین کتاب نام شصت نفر از بزرگان اهل سنت را نقل مى‏کند که‏گفته‏اند: آیه مباهله در مورد اهل بیت(علیهم السلام) نازل شده‏است. از جمله شخصیتهایى که این مطلب از آنها نقل شده عبارتنداز:

1- مسلم در کتاب صحیح، ج 2، ص 448.

2- احمد بن حنبل در مسند، ج 1، ص 185.

3- حاکم در مستدرک، ج‏3، ص 150.

4- واحدى نیشابورى در اسباب النزول، ص 68.

5- ابن اثیر در جامع الاصول، ج‏9، ص 470.

6- ابن جوزى در تذکره‏الخواص، ص‏23.

7- زمخشرى در کشاف، ج 1، ص 370.

8- ابن حجرعسقلانى در الاصابه، ج 2، ص‏509.

9- ابن صباغ مالکى در فصول المهمه، ص 120.

10- قرطبى در الجامع لاحکام القرآن، ج 4، ص 140.

در کتاب‏هاى روایى شیعه نیز این مساله جایگاهى خاص دارد. تنهابه یک نمونه از آن اکتفا مى‏کنیم.

امام رضا(ع) در جلسه بحثى که در دربار مامون تشکیل شده بود،فرمود: خداوند پاکان بندگان خود را در آیه مباهله مشخص ساخته‏است...; این مزیتى است که هیچ کس در آن بر اهل‏بیت(علیهم‏السلام) پیشى نگرفته; فضلیتى است که هیچ انسانى به آن نرسیده وشرفى است که قبل از آن هیچ کس از آن بر خور دار نبوده است.

آیه مباهله جز معرفى نزدیکتر افراد به رسول گرامى(ص) حاوى‏پیامهاى دیگرى است که فهرست وار اشاره مى‏شود:

1- استمداد از غیب بعد از به کارگیریى توانایى‏هاى عادى.

2- زن و مرد دوشادوش هم و در کنار همدیگر مطرحند.

3- اگر انسان به هدف خود ایمان داشته باشد حاضر است‏حتى خودو نزدیکترین بستگانش را در معرض خطر قرار دهد.

4- در دعا کردن آنچه مهم است انگیزه‏ها و شخصیتهاست نه تعدادو کثرت جمعیت.

5- در مجالس دعا باید کودکان را شرکت داد.

6- کسى که منطق و استدلال و معجزه او را تسلیم به پذیرش حق‏نمى‏کند باید تهدید به نابودى شود.

7- دعا آخرین برگ برنده و سلاح مومن است.

8- استدلال را باید پاسخ داد، ولى مجادله و لجاجت را بایدسرکوب کرد.

9- اگر شما محکم بایستید، دشمن به دلیل باطل بودن عقب نشینى‏مى‏کند.

10- قوام و اساس دین به خاطر همین چند نفر است و گرنه‏پیامبر(ص) مى‏توانست‏خود شخصا نفرین کند.

خدا و پیامبر(ص) با این عمل به همه ما مى‏فهماند که این افرادیاران و نزدیکان رسول خدا(ص) در دعوت به حق و هدف او هستند وهمراه او آماده استقبال از خطر بوده، ادامه دهنده حرکت اویند.