7 ـ راضى و مرضى

رابطه دیگر میان انسان و خدا، رضایت آدمى از معبود خویش است; زیرا انسان هیچگونه حقّى بر خداوند ندارد تا خود را طلبکار و ذى حق بداند. آنچه خدا به انسان داده، لطف و کرم خودش اقتضا کرده و آنچه نداده مشیت و عدالت او صلاح ندیده است.

انسان باید به تعداد تک تک اعضا و جوارح و لحظه هاى زندگى اش خدا را شاکر و از او راضى باشد، بلکه به تعداد ذرّات موجودى که با زندگى انسان در ارتباط بوده و مستقیم یا غیر مستقیم در خدمت اویند.

بنابراین، انسان حق شناس راهى براى نارضایتى از خداوند متعال ندارد. از طرفى باید ضمن راضى بودن از مرضى او نیز باشد; یعنى مورد رضایت پروردگار واقع شده و او را از خود راضى نماید.