6 ـ رابطه عصیان و غفران

«إِلَهِیأَمَرْتَنِیفَعَصَیْتُکَ وَ نَهَیْتَنِیفَارْتَکَبْتُ نَهْیَکَ...» «لا إِلَهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّیکُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ لا إِلَهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّیکُنْتُ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ».

او امر مى کند و ما عصیان. لطف مى کند و ما کفران. این همه ناشایسته ها چگونه مى شود جبران؟ جز پناه گرفتن در خانه غفران.

او چون غافر است ما مستغفریم. چون ناصر است ما مستنصریم. اقرار مى کنیم که ظالمیم و به عفو بى منتهاى او عالمیم.

همانطور که عطایش بى حساب است(1) گذشت از خطایش نیز بى حساب است(2)که عطا از او و خطا از ماست.

با توجه به این مسائل است که امام زین العابدین(علیه السلام) عرضه مى دارد:

«من آن بنده اى هستم که او را از معصیت نهى کردى اما مخالف نهى تو رفتار کرد... اما امیدوار عفو تو بود و به گذشت تو ایمان داشت و اکنون خاضعانه و ذلیلانه و خاشعانه و خائفانه در پیشگاه تو ایستاده و به گناهان خود اعتراف مى کند.» انسان مؤمن همیشه دل به عفو الهى بسته است; زیرا وقتى دریاى عفو الهى به جوش آید، همه کرده ها و ناکرده ها را مى شوید و انسان را از لوث گناه پاک مى سازد و به لطف خود مى نوازد. از این رو همیشه زبان حالش این است که:

ابن سینا

عفو غفران الهى آنقدر زیاد است که مدام در پى بنده عاصى است تا او را در خود پیچد.