فقر کفر و کافر، نوعى خودکشى و سوختن در فراق یار است.

فقر کفر و کافر، عریانى و بى چیزى است.

در مقابل، فقر ایمانى از خود به خدا رسیدن و خداگونه شدن است.

فقر ایمانى، هستى را رامِ خود کردن و لرزه بر تن برّ و بحر انداختن است.

فقر ایمانى، تکبیر حسین گفتن و فتح بدر و حُنین کردن است.