فقر قرآنى، تفرّج در ملک الهى و تسلّط بر همه چیز آن و نیز تسلیم خدا بودن است.

ـ فقر قرآنى، از شیشه انسان الماس انسانیت تراشیدن است.

ـ فقر قرآنى، خود را بزرگ تر از عالم دیدن و همه چیز را پایین تر از آدم دیدن است.

ـ فقر قرآنى، شبیخون زدن به فرشتگان و آن را واله مقام انسان نمودن است.

ـ فقر قرآنى، در افتادن فقیر با سلاطین جور و انداختن لرزه بر اندام آن هاست.