2 ـ ارتباط آمر و مأمور
آمریّت سزاوار کسى است که خالقیت سزاى او است; زیرا صلاح و فسادِ مخلوق را خالق مى داند. از این روى تنها او را سزد که امر و نهى کند و عبد را لایق است که به امر و نهىِ معبود توجه نماید.
-
تو را سزد که خدایى، نه جسم را و نه جان را تویى تویى که تویى و منى و مایى و اویى منى نشاید و مایى، نه جسم را و نه جان را(2)
-
تو را سزد که خود آیى، نه جسم را و نه جان را منى نشاید و مایى، نه جسم را و نه جان را(2) منى نشاید و مایى، نه جسم را و نه جان را(2)
لیکن غفلت و جهل و اقتضاهاى هواى نفس، گاهى عبد را به عصیان مى کشد و بندِ بندگى را مى برد و آدمى را زمانى از مقصد دور مى سازد و به غیر یار مى پردازد.
در این صورت چشم حقیقت بین انسان کم سو شده و گوشش سنگین مى گردد و ساز مخالفت مى نوازد و یار از یاد مى برد و در مرتع شیطان مى چرد. زبان حال چنین مأمور غیر معذورى از زبان امام حسین(علیه السلام) چنین است:
«منم آن که خطا کرد و جاهل و غافل شد، آن که اشتباه کرد و خلف وعده نمود و پیمان شکست. خداى من! به من امر کردى و عصیان کردم، نهى نمودى و مرتکب شدم.»