امروزه اغلب دستگاههای کارشناسی پس از تصویب یک طرح یا لایحه و یا اجرایی شدن بخش نامهها و آیین نامهها از آن مطلع میشوند و با وجود انتقادات کارشناسانه نسبت به این طرحها زمینهای برای پیگیری نمییابند. سزاوار است که نهادهای مختلف در تعامل با جامعه کارشناسی به ویژه کارشناسی دینی، طرحهای پیشنهادی را ابتدا در این نهادها به بحث بگذارند تا بتوانند با توجه به ابعاد مختلف مسأله، موضوع را تحلیل کنند. ایجاد یک رابطه سازمانی و تعریف شده با دستگاههای کارشناسی کشور به معنای حضور آنان در متن برنامهریزی و ایجاد شور و نشاط و خودباوری در آنان است.