امروزه دستگاههای مختلف در قوای مقننه، مجریه و قضائیه مصمم به حل مشکلات زناناند، اما فقدان هماهنگی لازم میان این نهادها آنان را به تصمیمات کم و بیش متناقض سوق میدهد و یا هم پوشی لازم در برنامهریزیها حاصل نمیشود. به عنوان مثال در حالی که رهبران اصلی نظام، جهانی سازی را مورد انتقاد جدی خود قرار دادهاند و بر ضرورت ایستادگی در برابر آن پای میفشارند، در بخش هایی از دستگاه برنامهریزی کشور بر الحاق ایران به «معاهده محو کلیّه اشکال تبعیض علیه زنان» در راستای هماهنگی با جهانی سازی پافشاری میشود.