قرآن

شمارى از آیات قرآن, مورد استشهاد امامان(ع) و فقیهان قرارگرفته است, مانند:

1 . (ومن الناس من یشترى لهوالحدیث لیضل به عن سبیل اللّه.)14 گروهى از مردم, خریدار سخنان بیهوده اند, تا به نادانى, مردم را از راه خدا, گمراه کنند.

در تفسیر على بن ابراهیم, لهو الحدیث, به غنا و نوشیدن شراب و کارهاى بیهوده تفسیر شده است.15 گروهى از مفسران, لهو الحدیث را به ساز تفسیر کرده اند.16 گروهى از فقیهان, این آیه را در ضمن شواهد و دلیلهاى حرام بودن لهو, یاد کرده اند.17 2 . (لَو اردنا آن نتّخذ لهواً لاتخذناه من لدنّا ان کنّا فاعلین.)18 اگر خواستار بازیچه اى مى بودیم, خود آن را مى آفریدیم, اگرخواسته بودیم.

به این آیه شریفه, در ضمن روایت عبدالاعلى19, استشهاد شده و شیخ انصارى, آن را از دلیلهاى حرام بودن لهو قرارداده است.20 3 . (والذین هم عن اللغو معرضون.)21 و آنان که از لغو روى گردانند.

درتفسیر على بن ابراهیم (اللغو) به غنا و کارهاى لهو, تفسیر شده است22.

این آیات, بر حرام بودن لهو, گواه آورده شده اند, حال, خواه دلالت اینها را برحرام بودن لهو بپذیریم, یا نپذیریم, خواه آیات تنها همین شمار باشند, یا آیه هاى درخور استناد دیگرى هم باشد, یک نکته روشن است که درقرآن, نامى از ابزار لهو, به میان نیامده, از این روى, گیریم که استفاده حرام بودن ابزار لهو از آنها بشود, ابزارى حرام خواهد بود که در راستاى لهو قرار گیرند, چه در روزگار ائمه(ع) وجود داشته, یا سپسها پدید آمده باشند و ابزارى که بهره بردارى لهوى از آنها نشود, حرام نخواهند بود. این, مى تواند گواهى باشد بر این که نامهاى یاد شده در احادیث, ویژگى ندارند.