یکی دو ساعتی می شد که داشتم به شهرمان عمیق تر فکر می کردم
شهری که می خواهد از دست من و تو و او فرار کند و طفلکی زورش نمی رسد این همه ساختمان و بزرگراه و مرکز آموزشی وهزارجورطرح عمرانی را به دوش بگیرد و مثلا فرار کند به یکی از بیابان های خوش آب و هوا، که گرمایش می ارزد به هرچه که فکرش رابکنی
اما، با مزه می شد اگر یک روزکه صبح از خواب بیدار می شدی و تلویزیون را با همان خمیازه کشدار همیشگی روشن می کردی، می شنیدی که شهرت از دست این همه دود و دم و آلودگی فرار کرده و حالا همه جا دارند دنبالش می گردند ولی ردی و اثری پیدا نمی کنند و تو هم چنان در این فکری که اگر شهر من گم شده ،پس من این جا چه می کنم؟نکند شهرم مرا هم با خود برده و حالا با هم گمشده ایم! شاید هم این ها همه اثرات غذای دیشبی است که خوردی و اینطور داری تا صبح مزخرف می بینی
ولی چه فایده؟ این آرزو حتی اگر یک کابوس هم باشد، به این فکر کن که بر فرض، حالا از خواب پریدی و فهمیدی همه چیز سر جایش میخ کوب شده و اصلا اتفاقی نیفتاده.آن وقت تو باید دوباره با ماسک مخصوص، بروی لب پنجره و چهار،پنج تا نفس عمیق سمبلیک بفرستی توی ریه ات و خودت را از نو آماده کنی برای خستگی در هزار ناحیه از بدن، بدون آنکه این یکی خواب باشد یا کابوس
یا اینکه ناشی از نخوردن صبحانه و انواع و اقسام مرض هایی که همین حالا دارند درباره اش دریکی از همین برنامه های روتین واتو کشیده بحث می کنند
نمی دانم، شاید هم حق با کلاغ هاست.آخر می دانی،چند دسته از کلاغ ها شهر خوشگلمان را ترک کردند
آنها که نه شب ها غداهای عجیب و غریب می خورند تا بتوانند کابوس های شهری ببینند و نه با نخوردن صبحانه_یک قالب صابون درجه یک_غش می کنند و دراز به دراز می افتند روز میز کار و درس و مدرسه. کلاغ ها کلا سیستم عجیبی دارند
قدیمی ها می گفتند آخرین موجودی که از آلودگی فرار می کند کلاغ است.ولی با این وضع تربیتی که مادر کلاغ پیش گرفته،به گمانم بچه کلاغ ها نونر بار آمدند و به خاطر همین هم زود تر از ما فرار کردند.در عوض ، بهتر شد.چون اگر صبح ها قارقار های زیست محیطی کم تر باشد بازده کاری اکثر اداره ها بالا می رود و از کوه مشکلات آلودگی، خرده سنگی از آلودگی صوتی برداشته می شود
و این خودش کمک بزرگی است به ارتقای زندگی شهروندان
پس به خودتان نگیرید،چون هوا خیلی هم خوب است و این کلاغ های فداکار فقط برای کمک به ما انسان های خیلی خوب گذاشتند رفتند و تا زمانیکه نفس می کشید_چه با خس خس،چه با خرخر_زنده اید و بهتر است زندگی کنید به جای گلایه