سفير اميد

                 مشخصات 10 داروی گیاهی باریجه: Ferula gummosa نام انگلیسی:Galbanumگیاهشناسیگیاهی پایا و دارای ساقه ضخیم به ارتفاع 1 تا2 متر است. برگهایی به رنگ سبز مایل به خاکستری به طول 30 سانتی متر و پوشیده از تارهای ریز و کوتاه،در قاعده ساقه دارد ، پهنک برگ آن منقسم به قطعاتی است که بر اثر چند بار تقسیم شدن به صورت قطعات باریک و فشرده به هم در آمده است. گلهای آن زرد رنگ و مجتمع به صورت خوشه های مرکب متعددی است که غالبا" به شکل
دسته های فراهم در طول ساقه ظاهر میشوند. چترهای اصلی آن، دارای 6 تا 12 پایه ولی فاقد انولوکر است. چترهای فرعی آن، پایه های بسیار کوتاه دارند میوه اش بیضوی دراز و دارای کناره ای باریکتر از نصف قسمت محتوی دانه است. خواص دارویی و موارد مصرفباریجه اثر نیرو دهنده، ضد نزله و ضد تشنج دارد ولی امروزه کمتر در مصارف داخلی به کار
می رود. در ایران به عنوان رفع درد معده از آن استفاده می شود. مصارف صنعتی با ریجه بسیاری زیاد بوده و از آن چسب الماس تهیه می شود. در ترکیب شیمیایی آن، اسانس ، رزین، گم و کومارین وجود دارد. پراکنشمراکز اصلی پراکنش باریجه در پاکستان، ترکمنستان و بخشی وسیعی در شمال شرقی ایران به خصوص استانهای مرکزی، اصفهان، زنجان، تهران، سمنان، خراسان، گلستان و مازندران می باشد. نیازهای اکولوژیکیاین گیاه در ارتفاعات 4000-1500 متری با میزان بارندگی حدود 400-250 mm رشدمی کند.کدوی دارویی (کدوی تخم کاغذی)Cucurbita pepo L. Subsp.pepo convar. Pepo Var. Styriaca Grebense نام انگلیسی: Medicinal pumpkin  گیاهشناسی:گیاهی علفی و یکساله بوده در مناطق گرمسیر و نیمه گرمسیر جهان می روید و منشاء آن اروپا و مناطق گرمسیر آمریکا می باشد. دارای ریشه قوی، محکم و مستقیم است. ساقه کرکدار، توخالی، و خزنده و ارتفاع آن بسته به شرایط اقلیمی بین 3تا5  متر می باشد. برگها درشت و به رنگ سبز روشن و پنج لبی است که توسط دمبرگ طویل و کرکداری به طول 25 تا 30 سانتی متر به ساقه متصل می شود. گیاه تک پایه بوده و گلهای نر جدا از گلهای ماده بر روی گیاه هستند. گلها زرد رنگ و پنج لبی است و گلهای ماده از نر کوتاهتر هستند. ابتدا گلهای نر به صورت دسته ای بین گلهای ماده به طور جدا از هم ظاهر می شوند.میوه گوشتدار، درشت و کروی شکل و یا کم و بیش کشیده است. میوه های رسیده به رنگ زرد یا سبز زرد هستند. داخل هر میوه 400 تا 500 عدد دانه وجود دارد. رنگ دانه سبز تیره یا سبز زیتونی است. اطراف دانه را پوشش شفاف و ظریفی احاطه می کند. وزن هزار دانه 200 تا 310 گرم بوده و طول دوره رویش 120 تا 140 روز می باشد. خواص دارویی و مواد مصرف:از روغن دانه های این گیاه در معالجه تورم پروستات و مداوای سوزشهای ادرار استفاده می شود. داروهایی از قبیل  Peponen، Prostaliquid و Gronfing از بذور آن تهیه می شود.داروهای موجود در بازار:از این گیاه هم اکنون داروهاثی مختلفی به نام های پپونن، پروستالیکوئید، گرونفیگ و... در بازارهای دارویی دنیا موجود است. در ایران نیز قطره ی معروف پروستاتان که برای بیماریهای پروستات نظیر هایپرتروفی  و هایپرپلازی پروستات استفاده می شود از مواد موثره همین گیاه ساخته می شود. پراکنش:کشورهای عمده تولید کننده این گیاه آلمان، اتریش مجارستان و رومانی می باشند. نیازهای اکولوژکی:این گیاه روز بلند بوده و در طول رویش به نور و درجه حرارت زیاد نیاز دارد. بذور در دمای 12 درجه سانتی گراد جوانه می زنند ولی دمای مطلوب برای رویش گیاه 25 تا 30 درجه سانتیگراد است. رویش گیاه در دمای 14 درجه سانتیگراد متوقف می شود. برگها به شدت به سرما حساس بوده ودر دمای 1- تا 2-  درجه سانتیگراد دچار سرمازدگی شده و خشک می شوند. این گیاه خشکی را تحمل کرده و نسبت به خاک حساس نیست ولی خاکهایی با بافت متوسط، غنی از مواد و عناصر غذایی را ترجیح می دهد. کشت این گیاه در خاکهای سرد و اسیدی و همچنین در زمینهایی که سطح آب زیر زمین بالا می باشد، مناسب نبوده و به اکثر علفکشها نیز حساس است.بابونه Matricaria chamomillaخانواده Asteraceaeبابونه با نام علمی(L)  Matricaria chamomillal گیاهی از تیره ی کاسنی و تیره ی فرعی رادیه (Radiae) است. ارتفاع این گیاه بین 30 تا 70 cm متغیر است گل ها از دو نوع گلچه ی زبانه ای و لوله ای تشکیل شده اند و در انتهای ساقه مشاهده می شوند. گلچه های زبانه ای به رنگ سفید و تعداد آن ها متفاوت و بین 12 تا 18 عدد در هر گل است و این گلچه ها از نظر جنسی ماده هستند. گلچه های لوله ای نیز به رنگ زرد دیده می شوند این گلچه ها از نظر جنسی نر ماده (دو جنسی) بوده که پس از باز شدن استوانه ای شکل می شوند. این گل ها در مخروط نهنج واقع شده اند. ماده ی موثر بابونه اسانس می باشد که در قسمت پایین گلچه ها ساخته و ذخیره می شود. یکی از مشخصات اصلی گل های بابونه ی آلمانی که آن را از سایر جنس های با گل های مشابه متمایز می کند. وجود فضای خالی در بین گل است. به طوری که اگر گل ها به صورت طولی برش داده شوند فضایی خالی در بین آن ها دیده می شود. در حالی که این فضا هر گل های سایر جنس ها دیده نمی شود. گل های بابونه پس از باز شدن و نمو، گل ها به صورت مخروطی مشاهده خواهند شد. مراحل نموی گل های بابونه به طور کلی به سه مرحله تقسیم می شود: الف) مراحل آغاز باز شدن گل ها (گلچه های لوله ای هنوز بسته هستند) ب) مرحله ای که بیش از 13 و کمتر از 34 گلچه های لوله ای باز شده اند ج) مرحله ای که گلها شروع به پیر شدن می کنند و بیش از 34 گلچه ی لوله ای باز هستند. میوه فندقه به طول 1 تا 5/1 میلی متر و به رنگ خاکستری سفید و یا زرد روشن می باشند. میوه از دو قسمت تشکیل شده است، یک قسمت شامل بذر بوده که 20 تا 25 درصد میوه را تشکیل می دهد، قسمت باقیمانده نیز همان گلچه های لوله ای خشک شده هستند. وزن هزار دانه ی بابونه 02/0 تا 03/0 گرم است . کیسه های حاوی اسانس به طور مستقیم در ته یک سوم از گل های لوله ای به شکل دانه ی تسبیح قرار گرفته اند. مقداری قابل توجهی اسانس در مایع بین سلولی دستجات آوندی وجود دارد. برگ های بابونه سبز بریده شده و بسیاری شبیه برگ شوید دو برگچه ای مرکب می باشند همچنین برگ های صاف و فاقد کرک بوده و به صورت متناوب نسبت به یکدیگر قرار دارند. برگ های این گیاه نوک تیز و در حاشیه مضرص بوده و ریشک دارند. ریشک ها فیبری می باشند ساقه ها افراشته یا خوابیده بوده و دارای انشعاباتی دیهیم مانند می باشندو بسته به خصوصیات گیاهشناسی و محل رویش 50تا 80cm ارتفاع دارند. ساقه های فرعی تا حدی قائم و عمودی، گرد و میان تهی می باشند. بوی بابونه آلمانی شبیه Anthemis nobilis می باشد اما شدت بو کمتر است و وجه تمایز بابونه ی آلمانی با com chamomile این است که corn chamomile فاقد بو می باشد. ریشه ی بابونه، مخروطی شکلبه هم چسبیده می باشد که وقتی انشعابات آن مسن می شوند به اعماق زیاد نفوذ نمی کنند. بابونه دارای واریته های دیپلوئید 8= n2و تتراپلوئید 36=n2 است. واریته های دیپلوئید دارای دوره ی رشد کوتاه تر و ارتفاع بوته ی کمتری نسبت به واریته های تتراپلوئید هستند. منشأ و دامنه ی انتشار: منشأ اصلی این گیاه نواحی مختلف منطقه ی مدیترانه بوده است ولی امروزه پراکندگی وسیعی در اروپا، آسیای غربی، آفریقای شمالی و آمریکای شمالی پیدا نموده است. منشأ آن آسیای صغیر گزارش شده است. در ایران در بعضی از نواحی شمالی و همچنین در شوشتر می روید. محل مناسب رویش: نوع خودروی آن در کنار راهها، خرابه ها، مزارع دروشده و زمین های بایر. حصارها، جاده ها و مزارع آفتابگیر می روید. همچنین در مزارع غلات به فراوانی یافت می شود. به خاطر همین شباهت زیادی به (Anthemis aruensis) corn chamomile دارد و اغلب تشخیص این دو مشکل می باشد غنی ترین و فشرده ترین جامعه از بابونه در خاک های لومی و نمیک سدیمی شرق رودخانه ی Theiss در پوگسلاوی یافت شده است.جین سنگ اسم علمی : Panax ginseng
اسم انگلیسی : Panax
خانواده : Araliaceae
مقدمه:جین سنگ از قدیمی ترین گیاهان دارویی شناخته شده نزد مردم چین است. جین سنگ از کلمه "شن سنگ" به معنای ریشه ی آدم نما مشتق شده است. زیرا ریشه ی این گیاه شباهت زیادی به شکل انسان دارد. از مواد موثره ی این گیاه در صنایع داروسازی ، غذایی، آرایشی و بهداشتی استفاده های زیادی می شود. در صنایع دارویی جین سنگ ارزش زیادی دارد به طوری که پاناکس از کلمه ی یونانی "پاناسه" به معنی نوشدارو و جین سنگ به معنی اعجاز دنیاست.
مناطق کاشت جین سنگ:
جین سنگ در سطح وسیعی در کشورهای چین، کره، ژاپن، روسیه، کانادا و آمریکا کشت می شود و با توجه به تنوع آب و هوایی ایران، امکان کاشت و پرورش آن به صورت بالقوه در ایران هم وجود دارد.مشخصات گیاهشناسی:
گونه های مختلف جنس Panax گیاهانی هستند علفی و چندساله با رشد کند که درمناطقی با اقلیم حرارتی مختلف وبه خصوص در مناطقی از آسیا و آمریکای شمالی کاشته می شود. ریشه از نوع "کنتراکتیل" است که با انقباض به اعماق خاک می رود. برگهای آن مرکب از 5 برگچه دراز، نوک تیزو دندانه دار هستند.انواع جین سنگ
جین سنگ کره ای Panax ginseng ، جین سنگ آمریکایی  Paax quinquefolium ، جین سنگ پاکوتاه Panax trifoliumنیازهای اکولوژیکی:
1. نور : جین سنگ وحشی در جنگل های شرق آمریکای شمالی رشد می کند که در این نقاط فقط 20 درصد نور خورشید به سطح زمین می رسد. افزایش شدت نور یا افزایش مدت تابش نور موجب پیر شدن ومرگ زودرس آنها می شود.
2. رطوبت : در مورد جین سنگ وحشی رطوبت مورد نیاز به طور طبیعی در دسترس است ولی بستری با زه کشی خوب و مواد آلی فراوان نیاز دارد.
3. pH : اسیدیته خاک باید بین 5/5 تا 5/6 باشد.
4. مالچ پاشی : پاشیدن مالچی که ازساقه ها و بقایای گیاهی به دست آمده و قابلیت نگهداری رطوبت در حد مطلوب دارد موجب خروج آب اضافی از بستر کاشت می شود.تکثیر جین سنگ :
1. بذر: مقدار بذرلازم برای کشت هرهکتار بین 100 تا 130 کیلوگرم است. به طور طبیعی 60 تا 70 درصد بذور کاشته شده جوانه می زنند . عمق کاشت بذر 5/2 سانتی متر است و بذر در شرایط طبیعی پس از 18 تا 22 ماه جوانه می زند ولی چنانچه بذرها توسط سرما به طور مناسبی تیمارشوند پس از 8 ماه سبز می شوند. بطور معمول برای کاشت بذر جین سنگ از بذرکارهای پنوماتیکی استفاده می شود.
2. تقسیم ریشه: ریشه های جین سنگ را می توان تفکیک کرد و به عنوان گیاهی مجزا کاشت. تقسیم ریشه در اواخر تابستان و یا اوایل پاییز پس از آنکه قسمت های هوایی گیاه شروع به خشک شدن کردند انجام می گیرد. ریشه ها را با زاویه35 تا 45 درجه نسبت به خط عمود در شیاری که از قبل آماده شده است کشت می کنند .در این روش فاصله ی بوته ها از هم 8 تا 25سانتی متر وفاصله خطوط کاشت ازهم 15 تا 25 سانتیمتر است.عملکرد:
عملکرد محصول این گیاه در کشور کره 2 تا 5 تن در هکتار و در آمریکا 2/1 تا 5/2 تن است.

آماده سازی بستر بذر :
برای شروع کار باید بستری را انتخاب کرد که مشخصات pH ، مواد غذایی و وضعیت زهکشی آن ازقبل مشخص شده باشد. آماده سازی بستر شامل : 1- بالا آوردن سطح بسترکاشت 2- مالچ پاشی و 3- ایجاد سایه انداز است.عملیات داشت :
وجین علفهای هرز، اسپری مزرعه با قارچکش های مناسب، کنترل کردن آفاتی مانند لیسه ها، ایجاد تراکم مناسب از گیاه مورد نظر، گاهی اوقات کلسیم به شکل گچ یا سنگ گچ به کار برده می شود.


آفات و بیماریها :
به تجربه ثابت شده که تهویه ناقص هوای بستر کاشت سبب ایجاد بیماری برق زدگی در برگها وسایر اندامهای هوایی گیاه می شود. در این صورت کاهش عملکرد بین 30 تا 60 درصد معمول است. برخی از بیماریها از جمله برق زدگی بذر و برق زدگی اندام هوایی توسط قارچهای خاکزی که دربستر کشت جین سنگ زندگی می کنند شیوع می یابد. استفاده از قارچکش ها فقط هنگامی می تواند به خوبی تاثیرگذار باشد که طبق اصول توصیه شده مصرف شوند. از طرفی برخی بیماریها از جمله بیماری ریشه که توسط Cyliderocarpum ایجاد میشود را می توان تحت کنترل در آورد.ازجمله آفات دیگر حشرات هستند که خسارت آنها جدی نیست. در برخی مناطق لارو های حشرات جونده ممکن است مشکل آفرین شوند. حلزونها نیز از جمله آفاتی هستند که باتغذیه از اندام گیاه در سطح بستر کاشت می توانند به محصول آسیب برسانند. موشها هم از جمله عواملی هستند که به مزرعه جین سنگ آسیب می رسانند.برداشت ریشه:
بعد از گذشت حدود 6 سال یا بیشتر می توان ریشه ها را برداشت کرد. ریشه ها در اواخر تابستان یااوایل پاییز برداشت می شوند. جین سنگ را می توان با استفاده از ماشین برداشت سیب زمینی که اصلاحاتی در آن صورت گرفته برداشت کرد. ریشه ها را بعداز برداشت شسته و و در دمایی که یخ نزنند به مدت 4 تا 6هفته انبار می کنند. خشک کردن ریشه های جین سنگ در کوره های مخصوص که جریان هوای گرم در آن قابل کنترل است انجام می گیرد.ترکیبات شیمیایی جین سنگ :
مواد موثره در ریشه این گیاه ساخته و ذخیره می شود. این مواد معمولا به سه دسته تقسیم می شوند: پاناکسوئید هاPanaxoides، جین سنوزیدها Ginsenosides، شیکوستسوساپونین ها Cheikusetasusaponins. از مواد دیگر ، ترکیبات ساپونینی(ترپن گلیکوزیدها)، اسانس، اسیدهای آلی، ترکیبات غیراسانسی مانند پاناکسی نول، پکتین، کولین، پپتیدها، ویتامین B12  و . . . هستند. طبق بررسی های جدید ریشه دارای آمیدون، رزین واسترولها نیزمی باشد.خواص درمانی:
از مهمترین خواص جین سنگ می توان به این موارد اشاره کرد :افزایش مقاومت طبیعی بدن، تب بر، رفع خستگیهای جسمانی وروحی، نیرودهنده ی سیستم عصبی، پایین آورنده ی قند خون، معالجه ی کم خونی و بیخوابی، درمان التهاب معده.


اثرات زیان آورجین سنگ:
بیمارانی که ناراحتی های ناشی از مصرف جین سنگ پیدا نموده اند به عوارضی مانند : تحریک سیستم عصبی مرکزی با بالارفتن فشار خون و گاهی پایین آمدن فشار خون مبتلاهستند. از جمله عوارض دیگر سرخوشی، بی خوابی، بروز دانه های پوستی و خیز یا اِدِم اندامها Oedeme است. بادرنجبویهنام علمی : Melissa officinalisنام انگلیسی : Lemon balmخانواده : نعناعیان Lamiaceaeدر مورد بادرنجبویه لازم است بدانید :شکی نیست که بادرنجبویه از جمله گیاهان دارویی است که در تمام تقسیم بندی های گیاهان دارویی جزو گیاهان دارویی درجه اول و سبز معرفی می شود و هر کسی اندک سررشته ای در علم گیاهان دارویی داشته باشد بطور قطع به این نکته اذعان دارد. در ایران نامهای دیگری همچون ملیس, فرنجمشک، وارنگ بو و یا حتی بالنگ بو هم به آن گفته می شود. از قدیم الایام به عنوان یک گیاه دارویی شناخته شده و مردم از آن استفاده می کردند .مواد موثره ی بادرنجبویه اثر آرامبخشی اعصاب و بیماریهای معدی و قلبی دارند. از آن به عنوان آرامبخش استفاده می شود و اثر سنبل الطیب (Valeriana officinalis) را تشدید می کند . از اسانس آن استفاده های فراوانی در صنایع آرایشی بهداشتی و داروسازی می شود .لازم به ذکر است گیاهی که هم اکنون در سبزی فروشی ها به نام بادرنجبویه به فروش می رسد گیاه دیگری با نام فارسی بادرشبو و با نام علمی Deracocephalum muldavica است که اثراتی تا حدودی شبیه بادرنجبویه ولی خفیف تر دارد. در ضمن در فروشگاههای عطاری هم به علت عدم آشنایی عطاران سنتی و جمع آوری کنندگان گیاهان از منابع طبیعی با علم گیاهشناسی ، گیاهی به نام گل اروانه (دوای شیخ علی) یا Hymenocrater. که برگهایی بسیار شبیه بادرنجبویه دارد به فروش می رسد. لذا باید توجه نمود که با استفاده از این گیاهان توقع ایجاد اثرات بادرنجبویه را نباید داشت.وجه تمایز بادرنجبویه با گیاهان مذکور این است که بادرنجبویه برگهای قلبی شکل دارد در حالی که بادرشبو برگهایی کشیده و به طول 3 تا 5 سانتی متر و عرض 1 تا 5/1 سانتی متر دارد . همچنین تمایز آن از گل اروانه یا دوای شیخ علی این است که در بادرنجبویه برگها بویی شبیه لیمو دارند که در گل اروانه این بو اصلاً به مشام نمی رسد.گیاهشناسی : بادرنجبویه گیاهی است پایا و پرشاخه و پرپشت به ارتفاع 30 تا 80 سانتی متر و بسته به شرایط اقلیمی بیشتر و یا کمتر هم می شود. منشا آن شرق مدیترانه و جنوب اروپا گزارش شده است و در اسپانیا تا قفقاز و در آسیای صغیر و ایران رویش دارد.برگها قلبی شکل ، متقابل و دندانه دار با دندانه های فاصله دار از هم است. روی برگها را کرکهای ریز سفیدرنگی پوشانده است. طول برگها 3 تا 6 سانتی متر است و عرض آنها هم 3 تا 4 سانتی متر. رنگ برگها معمولا در سطح فوقانی سبز تیره و در سطح تحتانی سبز روشن است و هنگامی که در دهان گذاشته شوند باعث خشک شدن دهان و ایجاد مزه ی گس می شود که به خاطر دارا بودن تانن است. برگها دارای رگبرگهای برجسته و ظاهری ناصاف هستند.ساقه ها همانند سایر گیاهان خانواده نعناعیان چهارگوش و مستقیم هستند و به ندرت اتفاق می افتد که به صورت خوابیده روی زمین قرار بگیرند (که در گیاهان جوان این اتفاق بیشتر است).ریشه ها به رنگ قهوه ای و از روی استولونها خارج می شوند. گلها در خرداد تا اواسط مرداد و در زاویه بین برگها ظاهر شده و دارای رنگهای سفید یا گلی هستند و به تعداد 6 تا 12 تایی در محور برگها ظاهر می شوند . کاسه و جام آن دارای دو لوب است که لوب بالایی دارای دو لوب و لوب تحتانی دارای سه لوب است. بر روی کاسه ی گل 13 رگه قابل تشخیص است. پرچمها دی دینام ( 2بزرگ و 2 کوچک) هستند و میوه ی چهارفندقه ای قهوه ای رنگ دارد.نیازهای اکولوژیکی :در طول رویش به هوای گرم و نور کافی نیاز دارد. بذرها در دمای 10 درجه سانتی گراد جوانه می زنند و درجه حرارت مطلوب برای رشد آن 20 تا 22 درجه سانتی گراد است. برای مدتی می تواند سرماهای شدید تا 20- درجه را هم تحمل کند ولی اگر گیاه مسن باشد این دماها برای آن مضر خواهد بود. کمبود نور سبب کاهش رشد و مواد موثره و کیفیت و کمیت اسانس میشود. بادرنجبویه در هر نوع خاکی قادر به رویش است ولی خاکهایی با بافت متوسط و غنی از ترکیبات کلسیم و مواد و عناصر غذایی برا ی رویش آن مناسب است. pH مناسب آن بین 8/4 تا 8 می باشد. ترکیبات شیمیایی :برگ ملیس دارای یک ماده تلخ ، تانن، کامفر ، قندهای مختلف، مواد رزینی، مواد پکتیکی و 1/0 تا 25/0 (گاهی 75/0) درصد اسانس است که ماده موثره آن به حساب می آید. اسانس ملیس مایعی بیرنگ یا به رنگ زرد روشن تا مایل به خاکستری است که دارای بویی بسیار مطبوع شبیه لیمو می باشد که اگر این اسانس از برگ گیاه قبل از گلدهی گرفته شده باشد این بو محسوس تر است. مهمترین ترکیبات تشکیل دهنده ی اسانس هم سیترال ، سیترونلال ، ژرانیول و لینالول هستند. خواص درمانی:بادرنجبویه نیرودهنده و ضد تشنج است و بعلاوه مقوی معده ، بادشکن، تسهیل کننده عمل هضم و معرق هم هست. به خاطر تحریک جریان خون باعث ازدیاد ادرار و عرق می شود و طبق گفته زرگری در طب عوام از آن استفاده های متعددی همچون رفع دل پیچه های ناشی از نفخ، درد های عصبی معده (کولیت)، چنگ زدگی معده، تپش قلب ، سردرد و سرگیجه، کم خونی دختران جوان، بیماریهای تنفسی و . . . می شود.کاشت و تکثیر :کشت به دو صورت انجام می شود : کشت با بذر و تکثیر رویشیکشت با بذر هم خود به دو صورت انجام می شود :مستقیم در زمین اصلی و غیر مستقیم به صورت نشاکاریکشت مستقیم بذر در زمین اصلی:در اواخر پاییززمین را که 20 تا 30 تن کود دامی به آن داده شده و تاعمق 25 تا 30 سانتی متری شخم خورده به ردیف هایی با فواصل 60 سانتی متر از هم تقسیم کرده و بذر را در عمق 5/0 تا 1 سانتی متری کشت می کنند.لازم است بذرها به خاطر قوه ی نامیه ی ضعیفی که دارند حدود 20 ساعت در آب خیس شده و یا اینکه 48 ساعت در دمای صفر درجه نگهداری شده و سپس کاشته شوند. رشد اولیه ی بادرنجبویه بسیار کم است وبایدعلفهای هرز دائماً وجین شوند. ولی هنگامی که بوته ها به حدی رسیدند که زمین را پر کنند علفهای هرز قدرت رقابت با بادرنجبویه را نخواهند داشت. معمولا به خاطر همین رشد اولیه ضعیف بادرنجبویه است که آنرا به صورت مستقیم کشت نمی کنند. در این سیستم برای هر هکتار زمین به 8 تا 10 کیلوگرم بذر نیاز است.کشت بذری غیر مستقیم:بذربادرنجبویه را به صورت ردیفی دراواخر بهمن ماه در خزانه زیرپلاستیکی یا در اواخر فروردین و اردیبهشت در خزانه ی هوای آزاد کشت می کنند.فاصله ردیفها از یکدیگر 25 تا 30 سانتی متر و عمق کاشت حدود 5/0 سانتی متر است. برای هر هکتار زمین به 5/0 کیلوگرم بذر مناسب نیاز است و از هر متر مربع خزانه 250 تا 300 نشا به دست می آید.زمان مناسب برای انتقال نشاها از خزانه زیر پلاستیکی به زمین اصلی اواسط اردیبهست و برای انتقال نشاها از خزانه ی هوای آزاد به زمین اصلی اواخر تابستان می باشد. فاصله ی ردیف در زمین اصلی 50 تا 60 سانتی متر و فاصله ی دو بوته از هم 30 تا 40 سانتی متر است. برای هر هکتار هم 50 تا 65هزار بوته مورد نیاز است.تکثیر رویشی:در این روش بوته های دو تا سه ساله را از خاک خارج کرده و آنرا به سه تا چهار قسمت تبدیل می کند. هر بوته ی جدید باید شامل ریشه ساقه و چند برگ سالم و مفید باشد. از آنجا که این کار هزینه ی زیادی را در بر دارد معمولا کمتر استفاده می شود.داشت :همانطوری که ذکر شد چون رشد اولیه بادرنجبویه بسیار کند است باید درایتدای رشد علفهای هرز بطور مرتب وجین شوند که در سطوح وسیع تجاری به طور مکانیکی ممکن نیست و بایداز علفکشهایی مانند مرکازین به مقدار 4 تا 6 کیلوگرم در هکتار استفاده کرد.کک نباتی شلغم که با تغذیه از برگهای گیاه آن را توری شکل می کند ، زنجره ی سبز که از شیره ی نباتی گیاه تغذیه میکند و باعث بیماریهای ویروسی میشود از مهمترین آفات این گیاه هستند. برای مبارزه با آنها می توان از محلول یک درصد BI-58 یا محلول یک درصد فوسدرین استفاده کرد. لازم به ذکر است که این کاربرد سموم باید حداکثر تا 25 روز قبل از برداشت محصول انجام شود و بعداز آن به خاطر عدم اتمام دوره ی کارنس سموم استفاده از آنها به صلاح نیست.آبیاری باید به طور مرتب هر یک هفته تا ده روز انجام شود. اگر چه بادرنجبویه قادر به تحمل خشکی است ولی کم آبی و خشکی های طولانی سبب خشک شدن آن می شود. در هر دوره ی آبیاری باید گیاهان حدود 30 تا 40میلی متر آب دریافت کنند.کاربرد محلول غذایی مانند واکسال و یا میکرامید به مقدار چهار تا شش لیتر در هکتار دو تا سه هفته قبل از برداشت اثر بسیار چشمگیری بر افزایش عملکرد رویشی گیاه دارد.  برداشت:در سال اول یک مرحله و در سالهای بعدی دوتا سه مرحله می توان محصول بادرنجبویه را برداشت کرد. برای این کار باید کلیه پیکره رویشی گیاه از فاصله ی حدود 4 تا 5 سانتی متری زمین چیده شود. برای برداشت اول بهترین زمان مرحله ی گلدهی است و برای برداشت دوم اواسط شهریور و برداشت سوم اواخر مهر ماه انجام می گیرد. بهترین ساعت برای شروع کار برداشت ساعات 8 تا 9 صبح است که شبنم موجود روی برگها تبخیر شده و برگها خشک هستند. برگها پس از برداشت برای جلوگیری از خشک شدن باید به سرعت با خشک کنهای الکتریکی و با دمای 45 تا 50 درجه خشک شوند. از آنجا که بیشتر ماده مؤثره ی بادرنجبویه در برگهای آن است بهتر است که فقط برگهای آن مورد استفاده قرار گیرند تا میزان ماده موثره حاصله بیشتر باشد.عملکرد پیکره ی رویشی بادرنجبویه بسته به کلیه شرایط (اقلیمی، نوع کاشت ، نوع برداشت و . . .) بین 10 تا 20 تن در هکتار می باشد. بذرگیری:برای جمع آوری بذر باید در شهریور ماه هنگامی که بذرها شروع به رسیدن می کنند سرشاخه های گلدار گیاه را جمع آوری کرده و در مکانی آفتاب دار خشک کرده و سپس اقدام به بوجاری بذر نمود . معمولا از هر هکتار بادرنجبویه بین 150 تا 300 کیلوگرم بذر بدست می آید.محصولات موجود در بازار :از این گیاه داروها و محصولات بسیاری همچون انواع کرمهای ضد چروک و ضد لک, انواع دئودورانت، قطره های ضد دندان درد, قرصهای ضد تشنج و آرامبخش و . . . در بازار وجود دارد. در ایران هم پمادی به نام پماد ملیسان که از ترکیبات این گیاه گرفته شده، جهت رفع تبخال وجود دارد. هندوانه ابوجهل :Citrullus colocynthis نام انگلیسی: Bitter cucumberگیاهشناسیگیاهی علفی، چند ساله، دارای ساقه خوابیده یا بالا رونده و پوشیده از تار است. برگهای آن متناوب منقسم، لوبهای متعدد دندانه دار پوشیده از تار و دارای ظاهری به رنگ مایل به سفید در سطح تحتانی پهنک است. از کناره برگهای آن پیچکهایی خارج می شود که موجبات اتصال گیاه را به تکیه گاه فراهم می سازد. گلهای آن دارای وضع منفرد و بر دو نوع نر و ماده بر روی یک پایه است. گل نر آن دارای جامی به رنگ زرد نارنجی و متصل از راه قاعده به کاسه گل است. گلهای ماده آن شباهت کامل به گلهای نر دارد و فقط به جای پرچم، مادگی با تخمکهای متعدد در آن دیده می شود. میوه اش کروی به رنگ زرد، به بزرگی یک نارنج کوچک، پوشیده از یک پوست نازک ولی سخت و دارای میان بر سفید رنگ و اسفنجی است. در داخل میوه نیز دانه هایی به رنگ سفید با ظاهر بیضوی و مسطح جای دارد.خواص درمانی وموارد مصرفمیوه این گیاه دارای خاصیت مسهل قوی است. در موارد ضعف اعما ل روده، فلج ناحیه امعاء و احشاء آب آوردن انساج و بیماریهای کبدی به کار می رود.پراکنشدر مدیترانه، هند، سیلان، و شمال آفریقا پرورش می یابد و در ایران نیز در لرستان، فارس، کرمان، بلوچستان، کویر لوت و یزد، خراسان به صورت وحشی می روید. نیازهای اکولوژیکیدر مناطق کویری، خاکهای قلیایی و شور به خوبی رشد کرده و مقاومت زیادی به تنش آب و شوری دارد.  خارمقدس : Cnicus benedictus نام انگلیسی :Blessed thistle گیاهشناسی : گیاهی است یکساله به ارتفاع 40 تا 60 سانتی متر و دارای طعم تلخ و بوی نامطبوع. ریشه کوچک، ساقه راست و زاویه دار و برگها بزرگ، متناوب، به رنگ سبز روشن با کناره های منقسم، دندانه دار و منتهی به یک خار نوک تیز. برگها به حالت شکننده و رگبرگهایی منشعب و به رنگ سفید دارد. سطح تحتانی برگهای آن نیز پوشیده ازتارهای پنبه ای است. مجاورت برگها نسبت به هم در اطراف کاپیتول به نحوی است که یک حالت فشردگی خاص در آنها مشاهده می گردد. و این خود نه تنها باعث مخفی شدن کاپیتول در داخل برگها می شو بلکه تشخیص آن را از سایر گونه های مجاور سهل می سازد. گلهای آن که درفاصله ماه های اردیبهشت تا تیر ظاهر می شود عموما" بزرگ به رنگ زرد و به صورت کاپیتولهای منفردی است که در سطح نهنج به تعداد، 20 تا 25 گل لوله ای دیده می شود. میوه فندقه حنایی رنگ، کشیده، شیار دار و منتهی به یک کناره نازک غشایی همراه با دسته تاری واقع در دو ردیف است که در هر ردیف 10 تار دیده می شود. خواص دارویی و موارد مصرفبرگ و سرشاخه های گیاه دارای اثر مقوی، مقوی معده، معرق، تب بر، رفع خونریزی، مدر، تصفیه کننده تصفیه خون و نیرو دهنده سیستم عصبی است و در استعمال خارج اثر التیام دهنده و رفع چرک زخمها را دارد. در بیشتر مناطق نیمه خشک بصورت علف هرز در اراضی دیم زار و رها شده رویش می کند .اکولوژی:این گیاه نیازی به خاکهای غنی ندارد ولی در خاکهایی که از لحاظ مواد غذایی متوسط باشند به خوبی رشد میکند. جهت تولید تجاری، خاکهای شنی غنی از عناصر و مواد غذایی برای آن مناسب می باشدگل انگشتانه: Digitalis lanata  نام انگلیسی: Grecian foxglove خانواده : گل میمون Scrophulariaceae گیاهشناسی : گیاهی است زیبا، دوساله یا چند ساله و دارای ساقه ای راست به ارتفاع یک متر و حتی بیشتر که در نواحی کوهستانی می روید. ساقه بدون کرک و فقط ناحیه مجاور راس آن پوشیده از کرکهای پنبه ای است. برگهای بیضوی کشیده، نوک تیز و به رنگ سبز تیره دارد. پهنک برگهای آن، به پهنای 3 و به طول 27 تا 30 سانتی متر می باشد و در سطح آنها 2 نوع کرک ترشحی و غیر ترشحی دیده می شود. کاسه گل به رنگ قرمز دیده می شود. خواص دارویی وموارد مصرف : از این گیاه به علت سمیت زیاد استفاده های درمانی زیادی نمی شود و فقط برای رفع بعضی از عوارض قلبی مشابه دریچه میترال استفاده می گردد. گلیکوزیدهای قلبی دیژیتالین ودیژیوتوکسین که از مهمترین گلیکوزیدهای تقویت کننده ی قلبی می باشند از همین گیاه گرفته می شوند .  پراکنش :تولید کننده های عمدة آن کشورهای آلمان، لهستان، هلند، مجارستان، انگلستان، روسیه و هند
می باشد. نیازهای اکولوژیکی : این گیاه آب و هوای گرم وخشک را می پسندد ولی زمستانهای سخت را بدون اینکه خسارتی ببیند به خوبی تحمل می کند. بذور در 7 درجه سانتیگراد شروع به جوانی زنی می کنند. ولی بهترین درجه حرارت جوانه زنی 20-18 درجه سانتیگراد می باشد. جهت ورود به مرحله گلدهی، نیاز به نور و گرمای فراوان در طول دوره رویش خود دارد. این گیاه در صورتی که متوسط درجه حرارت روزانه کمتر از 15 درجه سانتیگراد باشد رشد نخواهد کرد . به شرایط اسیدی مقاوم بوده ودر صورتی که میزان بارندگی بیش از 650 میلی متر باشد بر روی رشد و میزان مواد موثره آن اثر سوء دارد . از لحاظ خاک نیاز به خاکهایی با بافت متوسط و غنی ازعناصر غذایی و نیز آهک دارد. خاکهای کاملا" شنی و نیزخاکهای خیلی مرطوب برای کشت این گیاه مناسب نمی باشند.زعفران: Crocus sativus نام انگلیسی:Saffron  گیاهشناسیزعفران گیاهی است چند ساله به ارتفاع 10 تا 30 سانتی متر و دارای کُرمی سخت، مدور گوشتدار و پوشیده از غشاهای نازک و قهوه ای رنگ است. منشاء اصلی آن، نواحی مختلف آسیا بوده، ولی امروزه با توسعه های که پرورش آن پیدا نموده در نواحی مختلف یافت می گردد. از وسط پیاز زعفران که در واقع قاعده ساقه گیاه محسوب می شود، تعدادی برگ باریک و دراز خارج می شود که سطح فوقانی آنها سبز، سطح تحتانی آنها رنگ سبز روشن دارد. از وسط آنها نیز ساقه مولد گل خارج می شود که در انتها به یک تا سه غنچه مولد گل ختم می گردد. این غنچه ها معمولا" در فاصله ماههای مهر تا آذر مبدل به گل می شود. گلهای زعفران ظاهر
لوله ای باریک و منتهی به 6 تقسیم بزرگ به رنگ بنفش و یا بر حسب واریته های گیاه به رنگهای گلی و ارغوانی دارند. تعداد پرچم آنها 3 و مادگی آنها مرکب از خامه دراز منتهی به کلاله سه شاخه به رنگ قرمز و نارنجی است.  زعفران موجب سهولت هضم می شود و به علت داشتن اسانس اثر محرک بر روی سلسله اعصاب دارد. از نظر درمانی دارای اثر مسکن بر روی اعصاب سطحی بدن است. زعفران اثر مسکن سرفه در برونشیت های مزمن دارد. از زعفران می توان جهت رفع بیخوابیهای منشاء تحریکات مغزی، حالات تشنجی ودرد دندان استفاده بعمل آورد. از گذشته های دور از این گیاه به عنوان طعم دهنده و چاشنی مواد غذایی استفاده شده است.  پراکنش این گیاه در ایران، اسپانیا، بنگلادش، و هند کشت می شود.بزرگترین تولید کننده زعفران، ایران می باشد. و عمدتا" در اکثر شهرهای استان خراسان به ویژه قائن، گناباد، تربت حیدریه و بیرجند و در فارس و یزد کشت می شود.  نیازهای اکولوژیکی این گونه گیاهی مقاوم به خشکی است و در طول دوره رویش به 5-4 نوبت آبیاری نیاز دارد. زمین مورد نظر باید آفتابگیر باشد، خاکهایی با بافت شنی لومی با زهکش برای آن مناسب می باشد. pH مناسب، 5/7-7 می باشد.