بنام حـــــــــــــــــــــــــق

سلام به آنهای ک همیشه طرف دار حق بودن، و هیچ وقت به خاطر قدرت

ارزشهای اسلامی را زیر پا نگذاشتن.

متاسفانه در کشور ما چیزی که زیاد است، حرف وشعار وآن چه که اندک است، عمل می باشد. الحمدالله، همه کارشناس و صاحب نظر هستند و در همه امور زبردست و تیزچنگ. پای صحبت هر سخنوری که می نشینی چنان زیبا و دلنیشن و دلربا سخن می گوید که قند در دل آدم آب می شود. گویی فرشته ای لب به سخن گشوده است . البته اشکالی هم به این موضوع وارد نیست، چرا که حرف خوب مقدمه عمل است و پشت هر عمل بزرگی ، ایده بزرگی هم نهفته بوده وهست.

با این حال، این سوال مطرح است که آیا همان قدر که حرف ها و کلاممان زیبا است، اعمال ما نیز به همان نسبت زیبا است؟ این سوالی است که پاسخ آن نیاز به حرف زدن ندارد، بلکه دیدنی است و با چشم غیر مسلح هم می توان دید.

نگاه کنید: این همه دکتر و مهندس و عضو هیات علمی و دانشجودر کشور وجود دارد و سال به سال هم بر تعدادشان افزوده می گردد. این همه همایش و میزگرد و نشست ها ی کارشناسی با حضور کارشناسان اسم و رسم دار برگزار می گردد، این همه نشریه و مجله تخصصی و غیر تخصصی در کشور مشکلات را در حوزه کاری خود بازگو می کنند و زبانشان هم از گفتن مشکلات مو در آورده است، این همه قانون و تبصره در مجلس ها و دولت ها و شوراها و ستادها تصویب می گردد. پس با این همه ، چرا مشکلات ما حل نمی شود؟ پاسخ روشن است. همه اینها که گفته شضد در حد حرف است و دریغ از ذره ای عمل. اگر هم عملی اتفاق بیفتد، بعضا آن قدر نسنجیده ، نتراشیده و حساب نشده صورت می گیرد که همان چیزهای درستی هم که قبلا بوده، خراب می گردد و می شود غوز بالا غوز . در سال های اخیر باب شده  که گروهی مشکل را به گردن گروهی دیگر می اندازند و می گویند که در سال های قبل ، همه روندها غلط بوده و ما می خواهیم این روندها را اصلاح کنیم. این که چه کسی درست می گوید ، الله اعلم.

اما بر همین مبنا ، دعواها شروع می شود ویک عده می گویند حق با ما بوده و عده ای می گویند حق باآنها است و در این میان، نه تحملی ، نه گوش شنوایی و نه انصافی در قضاوت کردن.

در حالی که آموزه های امام علی(ع) به ما می گوید که حرف حق را باید پذیرفت، حتی اگر بر علیه خ.دمان باشد. ماکه پیغمبر و امام نیستیم که اشتباه نکنیم. بالاخره اشتباه سر می زند و مهم این است که مرد و مردانه بایستیم و بگوییم من در این جا اشتباه کردم. باید با شهامت بگوییم که فلان کار را بلد نبودیم و هنوز هم بلد نیستیم و بر همین اساس صحنه را ترک کنیم تا چهار نفر که کار بلد هستند ، سکانداری کنند. نمی شود که مدام سرمایه ها بر باد فنا بروند و هزینه ها تحمیل شوند و آخر سر نه تنها هیچ چیز نصیبمان نگردد، بلکه بخشی از داشته هایمان را هم از دست بدهیم و بعد بگوییم عیبی ندارد، از نو شروع می کنیم و یک روش دیگر را امتحان می کنیم.

باور کنید اگر این منابعی را که دراختیار داریم، در اختیار کشور دیگری بود ، تا به حال بهشت می ساخت. اما ما هنوز در گیر مشکلات ترافیک، آلودگی هوا، مسکن ، تورم ، اشتغال، کسری بودجه، فساد و این گونه مسایل هستیم. آیا چهار سال پیش ، این مشکلاتی که آقایان الان مطرح می کنند ، نبود. چرابعد از چهار سال این همه مشکلات مطرح می شود. یعنی این همه مسائل و مشکلات در انتخابات مطرح شد فقط مربوط به بنده خدا میشود.

آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم.