آیا آرامش امروز را با تصور مشکلاتی در اینده بر هم نمی زنم و برای یک باغچه ی پر گل در افقی دوردست "خمیازه نمی کشم؟
آیا گاه و بی گاه با تاسف بر آن چه در گذشته روی داده است ، زندگانی را بر خود تلخ و ناگوار نمی کنم؟
آیا صبح که از خواب بر می خیزم به این نکته می اندیشم که:امروز را غنیمت شمارم و تا آن جا که ممکن و مقدور است از این 24 ساعت استفاده کنم؟
آیا در زندگی چنان چه حساب هر روز را جداگانه نگاه دارم ،استفاده ی زیادتری نخواهم برد؟