از میان همۀ صاحب نعمتها، خدای متعال از خدمتی که والدین، بخصوص مادر در حق فرزند انجام می دهد و زحمتی که می کشد، یاد کرده و « تشکر از والدین» را در کنار شکر خدا آورده است. در وصیتهای حکیمانۀ حضرت حق به انسان، یکی هم همین نکته است. در قرآن کریم می خوانیم، ضمن آنکه پروردگار، انسان را وصیت و  سفارش نسبت به پدر و مادر کرده  و یاد اینکه مادر، او را در مدت دو سال دوران بارداری و زایمان و شیردادن و جداکردن از شیر، با همۀ سختیها و ضعفها او حمل کرده است، می فرماید: ... ان اشکر لی ولوالدیک؛ نسبت به من و پدر و مادرت شاکر باش! این قدردانی خدا از زحمات مادر و توصیۀ حضرت او است که  انسان هم قدرشناس وشاکر مادر و پدر باشد. در همین مورد نیز، امام زین العابدین می فرماید: «حق مادرت بر تو آن است که بدانی او تو را در جایی حمل و نگهداری کرده که هیچ کس به نگهداری دیگری در آنجا اقدام نمی کند، او از  میوۀ دلش و شیرۀ جانش به توداده است، با همۀ اعضا و جوارحش تو را نگهداری و حمایت کرده است و باکی از این نداشته که گرسنه بماند و تو را سیر کند، تشنه باشد و تو را سیراب گرداند، عریان باشد ولی تو را سیر کند، خود در برابر آفتاب بماند ولی سایه بان تو شود، به خاطر تو بی خوابی بکشد و تو را از گزند سرما و گرما نگه دارد تا تو از آن او باشی. و باید بدانی که تو هرگز  قدرت و توان سپاس او را  نداری، مگر با یاری و توفیق خداوند.»

آیا  با این همه حقی که والدین، مخصوصاً مادر بر گردن ما دارد، ما نعمت وجود مادر را قدر می دانیم و از  زحماتش تشکر می کنیم و به یادمان می ماند که دربارۀ ما چه رنجها کشیده است و چه فداکاریها کرده است؟ آیا سپاس از مادر، تنها با یک کارت تبریک یا لوح تقدیر یا قاب عکس یا جشن عادی، انجام شدنی است؟ و آیا فرمان الهی که «سپاسگزار پدر و مادرتان باشید»،  از سوی ما انجام و امتثال می شود؟ در سخنی از حضرت امام رضا آمده است که طبق همین آیه، هر کس که از والدین خود سپاسگزاری نکند، خدا را هم سپاس نگفته است.