در تمام ایام حکومت نظامی شبها جلو رفت و آمدها گرفته می شد. شبها فقط صدای تیراندازیها شنیده می شد و مردمی که بربامها شعار می دادند به عناوین مختلف دولت می خواست جلو رفت و آمدها و تجمعات را بگیرد. ملت هم اعتنا به این مسائل نداشتند تا روزی که اعلام شد از چهار بعدازظهر حکومت نظامی است و هیچ کس حق ندارد رفت و آمد کند. اینکه تک تک بروند و بیایند و هیچ نوع تجمعی نباید باشد. همه مردم در تردید بودند نمی دانستند بروند منزل و دیگر بیرون نیایند یا بیرون بیایند. مردم مردد بودند. نمی دانستند تکلیفشان چیست. ما خبری را پیگیری می کردیم که ظاهراً از ناحیؤ آقای طالقانی رسید و محتوی آن این بود که احتمال دارد کشتار عظیمی پیش بیاید. ما منزل بودیم. روزهای نزدیک 22 بهمن در مدرسؤ علوی توانسته بودیم یک تلویزیون مداربسته که شعاع شهر تهران را احاطه می کرد و زیر پوشش می گرفت، نصب کنیم ما منزل بودیم و تلویزیون روشن بود. یک مرتبه دیدیم که تلویزیون با یک وضع فوق العاده ای خبر داد توجه توجه الان دستور کتبی حضرت امام راجع به حکومت نظامی دولت بختیار به نظر مردم می رسد. یک مرتبه خط مبارک امام را دیدیم که دستور صادرکردند: همه به خیابانها بریزند و هیج اعتنایی به حکومت نظامی نکنند. مردم آمادگی عجیبی داشتند. به محض اینکه این خط را دیدیم، احساس کردیم که دیگر نشستن در خانه حرام است و باید بریزیم به کوچه و خیابان. من وقتی آمدم، دیدم قبل از من مردم به کوچه ها و خیابانها ریختند جمعیت دنبال آخوند می گشتند که جلو بیفتد و تظاهرات را راه بیندازد. ما رفتیم و جمعیت را جمع آوری کردیم و مردم شروع کردند به شعار دادن در خیابان. دستور امام صددرصد معجزه آسا بود. آن روز ما خیلی نمی فهمیدیم قضیه چیست. بعدها متوجه شدیم که آن روز توطئه ای شده بود تا مردم را به خانه ها بکشند و بعد همان شب ترتیبی داده بودند که به اقامتگاه امام حمله کنند و آنجا را بمباران کنند. بعد مراکز حساس دیگر را نیز مورد حمله قراردهند. بنابود که همان شب حدود ششصدنفر از سران قوم را بگیرند و اعدام کنند و اگر حقاً دستور امام نبود قضیه عوض می شد به نفع خواسته های حکومت. بعد هم امام خودشان فرمودند: این چیزی بود که خدا به ذهن ما انداخت.

به نقل از"حجت الاسلام والمسلمین امام جمارانی"