یکی از وقایع تاریخی که در کتاب مثنوی محمدی به صورت منظوم آن را می خوانیم واقعه فتح خیبر است که در ذیل بخشی از آن آمده است:
| چون محرم شد تمام از سال هفت |
| با ســـپاه خویش بر خـیبر برفت |
| بود ششــــصد تن به همراه هزار |
| لشـــکر اســــلام شد بر کارزار |
| پرچــــمی را داد احــــــمد بوُتُراب |
| رأیتی دیگر بدادش بر حُـــــــباب |
| شـــــــــد علی آمادهء جنگی دگر |
| چشم فرزندان همه سوی پدر |
| فاطــــــــمه آماده کردش ذوالفقار |
| او ســـــــپر را داد بر دست نگار |
| زد حسن یک بوســه بر دست پدر |
| بدرقه کردش حســین تا نزد در |
| زینب آن نوباوهء دُخت رســـــــــول |
| دست گرمش بود در دست بتول |
| خواست تا قدرت بیابد مرتضــــــی |
| تا دهـد یاری علی بر مصـطفی |
| شد سپه بر امر احمد رهســـــپار |
| تا رونـد پنهان به ســــوی کارزار |
در ادامه و پس از توضیحاتی در خصوص لشکری که آماده گردید چنین آمده است:
| اهــــل خیبر مطلع شـــــــد از خطر |
| شـــــد مهیا با ســــــلاح و هم نفر |
| لشکر اسلام و مردان شـــــــــجاع |
| قصـــــــدشان پس فتح باب آن قِلاع |
| قلعه ها هر یک بلند از جنس سنگ |
| راه حــــــــمله سوی آن ها بود تنگ |
| تیر می انداختند از ســـــــــوی بام |
| دور قــــــــلعه چــــاله ها از بهر دام |
| آب جوش و قیر داغ و منجــــــــنیق |
| نقشه ای میخواست از احمد دقیق |
| کرد آرایش یمین و هم یســــــــــار |
| شــــــــــــد مهیا لشکرش بر کارزار |
| جنگ ســـــختی بود آن جا در میان |
| بود دشـــــــــمن بس قوی و پرتوان |
| قلعهء ناعـــــــــم بکرد اوّل سقوط |
| بود فــــــــــــــتح دیگران آن را منوط |
| اوّلین قلعه علی مفــــــــــتوح کرد |
| تیر هم چشـــــــم ولیّ مجروح کرد |
| بعد از آن شدحمله بر بُرج قَــموص |
| کشته گردیدند بســـــــیاری نُفوس |
| بود پرچــــــــــم نزد بوبکر عَــــتیق |
| ترس آمد مســـــــلمین از منجنیق |
| کرد بوبکر از خجــــــــالت سر فرود |
| عجز خود را بر مــــــحمد چون نمود |
| بعد از او پرچـــــــم بدادش بر عُمَر |
| تا بیابد بر قَمــــوص آن دم ظَــــــفَر |
| چون بدیدش او یلانی از جـــــــهود |
| کــــــــرد اوهم از خجالت سر فُرود |
| کرد عودت گفت احمد را چــــــــنین |
| نیســــــــت پیروزی مهیا ای امین |
| ترس شیخان رعب آوردش قـــــلوب |
| بر ســـــــــپاه مسلمین آمد کروب |
| بعد از آن گفتا پیمبر بر ســــــــــپاه |
| منتظــــــــر باشــــــید تا وقت پگاه |
| پرچم دین را دهـــــــــم در آن زمان |
| من به دســــــت جنگجویی قهرمان |
| قهرمانِ فــــــاتح ســــــــدّی چنین |
| هســــــــت محبوب خداوند و امین |
| صبح فردا من بگویم زو نشــــــــان |
| تا رود چون شـــــیر غرّان جنگشان |
| مســلمین آن شب همه در انتظار |
| تا که باشـــــــــــــد فاتح این کارزار |
| کیســـــــت محبوب و عزیز آن امین |
| بندهء محــــــــــــبوب ربّ العالمین |
| صبح پرســـید از سپاهش مصطفا |
| آن علـــــــی شیر خدا باشد کچا؟ |
| پس شنیدش از علی آن چشم درد |
| گــــــــــفت تا نزدش علی را آورند |
| چشـــــــــم ِاو را چون بزد آب دهان |
| درد آن تســـــــکین گرفتش ناگهان |
| داد رأیت را به دســـــــــــــتان علی |
| افتخــــار دیگـــــــــری شد بر وَلی |
| پس بدانستند آن محبوب کیســــت |
| دوســـتدارحق و احمد آن علیست |
| جنگ می کردش علی با دشــمنان |
| تیر و نیــــزه پرت می شد بی امان |
| چون رسیدش نزد قلعه مرتضــــــــا |
| کــــــــــــرد تکبیرش معطر آن فضا |
| پرچم اســـــــــــــلام را زد بر زمین |
| نـــزدش آمد حـــــارِث آن مرد لعین |
| بود میرِِ قــــــلعه حارث آن زمــــــان |
| جنگـــــــــجویی بس قوی و از یَلان |
| هم نَبَردِ مرتضــــــــــــــی گردید او |
| با عــــــلی در جنگ شد او روبه رو |
| ضربه ای زد بَر سَرش چون مرتضـــا |
| در دمـــــــــــی حارِث برفتش بر فنا |
| دید مرحَب چون برادر مــــرده است |
| از غضب دیوانه شد چون مردِ مست |
| بود مَرحَب یک دلاور از یهــــــــــــود |
| کس قوی تر زو در آن قلــــعه نبود |
| حمله شد بر مرتضی از کــــــــرگدن |
| تا کند ســـــر را جــــــــدا او از بدن |
| رد نمــــــــــودش ضربه را آن بو تُراب |
| صیحه ء مَرحَب شنیدش چون غُراب |
| ضـــــــربه ای کوبید علی بر فرق او |
| ذوالفقــــــــــارش رفت پایین تا گلو |
| بعدِ مرحب هر یلی بود از یهـــــــــود |
| در فـــــــــرار از دیگری ره می ربود |
| جملگی شان سوی قلـــــــعه برپناه |
| پس علــی تعقیب کردش آن سپاه |
| درب قلعه بســـــــــته بودند آن یهود |
| راه داخـــــــــــــل گشتنِ دیگر نبود |
| چون در ِخیبر گرفت آن جــــــــا ولـیّ |
| ازمـــــــلایک می شنیدی یا علی |
| او در قلعه بکــــــــــندش ناگـــــــهان |
| اهــــــــــل خیبر داد کردند و فغان |
| درب قلعه را که او پرتاب کــــــــــــرد |
| جابه جا نتـــــوان نمودش هشت مرد |
در کتاب مثنوی محمدی، زندگانی رسول اعظم(ص) و وقایع رسالت ایشان تا وفات آن بزرگوار در 3000 بیت آمده است