آنچه در این فیلم مانند اثر قبلی – مستند تبلیغاتی میرحسین موسوی – شاخصه اصلی به شمار می رفت و در عین حال نقطه عظیمت فیلم به سمت رویکردی غیر قابل دفاع محسوب می شد،‌ عدم انسجام مضمون ها و پراکندگی در پرداخت تصویری آن بود.

به نظر می رسد برخی از کاندیداهای این دوره انتخابات ریاست جمهوری نقطه عظیمت خود را به افکار عمومی نه انسجام فکری و تضمین برنامه های عملیاتی بلکه پرداخت ابهام ها و به منصه بروز رساندن سئوالاتی قرار داده اند که پاسخی برای آن ندارند.

آنچه در فیلم محسن رضایی بیش از هر چیز به آن اشاره می شد و در چند جای فیلم با تکراری عامدانه موکد می گشت اشاره ایشان بر احساس تکلیف شرعی و انسانی در کمک به دور کردن کشور از لبه پرتگاهی بود که ظاهراً بر اساس تصورات ایشان کشور ما هم اکنون در چنین جایگاهی قرار دارد.

ظاهراً دوستان ما به عنوان کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری در فیلم های تبلیغاتی و مصاحبه هایشان به تنها چیزی که توجه می کنند طرح سئوالاتی است که ساخته ذهنیات خود آنهاست و معلوم نیست تا چه حد برگرفته از واقعیات و حقایق عینی جامعه باشد.

ای کاش آقای محسن رضایی که درخشان ترین نقطه درکارنامه ایشان فرماندهی سپاه پاسداران در طول هشت سال دفاع مقدس است و یا حضور ایشان به عنوان دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در طول سال های متمادی، در این برنامه ها و گفتارها به بیان کارنامه و موقعیت فکری و عملیاتی خود در این جایگاه ها می پرداخت؛ تا مخاطبان علاوه بر موقعیت های صلبی با فضاها و گفتارهای ایجابی کاندیداها نیز آشنا شوند و این نکته ای است که در تبلیغات انتخابات، مردم به شدت نیازمند آن هستند. و اتفاقاً همان چیزی است که دقیقاً کمتر در این گفتارها و برنامه های تبلیغاتی دیده و شنیده می شود.

آنچه تا امروز مستندهای تبلیغاتی ارائه کردند، تنها در یک مورد دارای انسجام مضمونی و پرداخت تصویری رو در رو و بدون حواشی و ادا و اطوارهای معمول چنین برنامه هایی بوده است و آن مستند تبلیغاتی محمود احمدی نژاد با طرح این موضوع بود که این دولت بنا دارد صرفاً و صرفاً به کار و تلاش برای مردمی بپردازد که آن را سر کار آورده اند.

مردم محروم مناطق مختلف ایران که نه دستی در احزاب دارند و نه جایگاهی در میان اصحاب قدرت؛ این انسجام رهاورد چیزی است که دولت نهم بر اساس آن بر سر کار آمده و آن تئوری وامدار بودن به مردم است و دیگر هیچ!

منبع: شبکه خبر دانشجو