بررسی حقوقی- سیاسی تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی: کاربرد روش تاریخ‌‌‌‏نگاری شفاهی در پژوهشهای حقوق اساسی

نویسنده کتاب: محسن خلیلی

پیروزی انقلاب اسلامی ایران در 22 بهمن سال 1357 هجری خورشیدی کشور ما را نیازمند نظم حقوقی جدیدی کرد که می‌‌‌‏بایست جایگزین نظم حقوقی پیشین می‌‌‌‏شد. هر انقلابی ماهیتاً مدعی وضعیت زیست‌‌‌‏شناسی، اجتماعی، فرهنگی، حقوقی و اقتصادی بهتری است که آن را از موقعیت پیشین متمایز می‌‌‌‏گرداند، انقلاب اسلامی ایران نیز به همین وضعیت و سرنوشت وفادار ماند و نظام‌‌‌‏سیاسی- حقوقی پیشین را مردود اعلام کرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، قانون اساسی مشروطیت که دستاورد انقلاب مشروطه و بر بنیاد نظام سلطنتی استوار شده بود، برانداخته شد و نظام جمهوری اسلامی جایگزین آن گشت که عقلاً و منطقاً خود نیازمند یک قانون اساسی نوین بود. نخستین قانون اساسی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در آذرماه سال 1358 هجری خورشیدی از تصویب ملت گذشت، ولی ابتدا در تاریخ

چهادرهم تیرماه همان سال قانون انتخابات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی جمهوری اسلامی (مشهور به خبرگان قانون اساسی) از تصویب شورای انقلاب گذشت. مجلس خبرگان قانون اساسی در تاریخ بیست و هشتم مرداد سال 1358 هجری خورشیدی تشکیل شد و به بررسی پیش‌نویس قانون اساسی و سایر متونی پرداخت که به شیوه‌‌‌‏های گوناگون به دبیرخانه مجلس خبرگان قانون اساسی واصل شده بود.

مجلس خبرگان در تاریخ بیست و چهارم آبانماه سال 1358 هجری خورشیدی در شصت و هفتمین و آخرین جلسه خود متن قانون اساسی را به تصویب رساند. قانون اساسی که مشتمل بر دوازده فصل و صد و هفتاد ‌‌‌‏و پنج اصل می‌‌‌‏شد،در همه پرسی یازدهم و دوازدهم آذر‌‌‌‏ماه سال1358 هجری خورشیدی با کسب اکثریت نزدیک به اتفاق آراء شرکت‌‌‌‏کنندگان در همه پرسی از تصویب ملت نیز گذشت و نظام جمهوری اسلامی ایران رسماً صاحب قانون اساسی جدید، مدون و مکتوب شد.

منبع: سایت حوزه